Mijn dochters zijn vrienden (schelen 4 jaar), maar er zit wel wat 'ongelijkheid' in deze liefde in de zin dat jongste haar grote zus geweldig vindt en altijd mee wil spelen, ze kan hierin ook best claimend/plakkerig zijn. De grote zus vindt haar kleine zusje over het algemeen lief, maar heeft soms even helemaal genoeg ervan en dan kan ze boos uitvallen. Het valt nog mee dat het niet vaker gebeurd, want jongste kan echt wel irritant zijn (en weet niet snel van ophouden...).
De oudste is, vanwege zijn (ernstige) autisme, een ander verhaal. Zijn oudste zus die 2 jaar jonger is (en al veel begrijpt) is best zorgend en bemoederend naar hem toe, zij schuift, accepteert, negeert waar nodig. Zelfs toen ze heel klein was, was zij meegaand en waren er om die reden weinig conflicten.
De oudste en de jongste schelen 6 jaar en de jongste is duidelijk uit ander hout gesneden dan haar grote zus... Zij zitten elkaar veel in de weg, botsen over van alles en nog wat, kunnen meestal geen compromis bereiken, gunnen elkaar weinig, storen zich veel aan elkaar... Tja. Van beide kanten zie ik het. Eigenlijk hangt het van de stemming van de jongste af hoe goed het gaat. Soms kan ze wel schuiven, accepteren (net als grote zus) en dan gaat alles vrij soepel. Soms zet ze fel de hakken in het zand en gaat vol vuur de confrontatie aan. Zij sloeg bijvoorbeeld ook gewoon terug, ondanks dat haar grote broer veel groter en sterker was dan zij...
Ik ben benieuwd hoe het veranderd als de jongste verder komt in haar (sociaal-emotionele) ontwikkeling en haar grote broer op alle fronten ingehaald heeft. Of er dan ook iets meer begrip en bemoederen komt?
