Heel akelig vind ik het altijd, dat zichzelf pijn doen. Dat het blijkbaar zo erg is, dat de pijnprikkel beter te verdragen is, zelfs heel welkom is, dan de overprikkeling en chaos en psychische pijn die er zijn... Ons belangrijkste wapen is tegen dit gedrag is voorkomen dat hij zo ernstig wegzakt, door dus prikkelreductie, auti-aanpak en medicatie.
Mijn zoon kneep, beet, krabde en sloeg zichzelf op momenten dat hij het echt heel moeilijk had. Behalve het bovenstaande merk ik ook dat het verbeterd is omdat hij ouder werd en meer manieren leerde om uiting te geven aan wat hij voelt (verbaal), manieren aangeleerd heeft om beter aan te voelen dat hij overvol aan het lopen is en wat hij daar dan aan kan doen om het (op tijd) af te zwakken. Ik denk dat hij dit geleerd heeft omdat wij signalen herkenden, hier woorden aan gaven ('hoofdje is vol') waardoor hij langzaam die woorden ging koppelen aan wat hij voelde en op een dag ook zelf begon te zeggen 'mijn hoofdje is vol'. Het groeien in ontwikkelingsniveau heeft hier ook bij geholpen. Sinds hij sociaal-emotioneel eigenlijk nooit meer op dreumes-niveau zit, maar op zijn laagst op peuterniveau is dit zelf beschadigende gedrag grotendeels verdwenen. We zien het nu alleen nog maar als het echt heel, heel erg is, zoals tijdens het dieptepunt van zijn huidige (autistische) burnout.
Ik denk dat het 'tegenhouden' op dat moment simpelweg niet mogelijk is, dat je vooral moet kijken hoe je je kind kunt helpen rustig(er) te worden cq uit de bui te halen. Mijn man (recent ASS gediagnosticeerd) had recent ook een moment dat hij helemaal overliep en toen dus met vuisten tegen muur beukte. Zijn therapeut gaf toen nog de tip dat als hij als alternatief voor het zoeken van pijnprikkel, ook (ijs)kou kan gebruiken, door bijvoorbeeld zijn handen onder (ijs)koude kraan te houden. De prikkels voor pijn en voor kou lopen via dezelfde zenuwbanen. Ik weet niet precies hoe je dit bij een kind zou kunnen toepassen overigens, maar ik dacht noem het toch even.
