Sevenof9 ik heb ook heel lang erg onhandig gedaan met bestek. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven, maar alsof ik mijn bestek heel spastisch vasthouden. Ter geruststelling, het is goed gekomen. Ik snap de frustratie echt goed, want ik heb deze richting mijn dochter ook. Ik vind het ook stom van mijzelf, want ik heb zelf adhd en ik weet hoe het werkt en voelt. Juist van mij zou ze wat meer begrip moeten verwachten 😬. Bij mij staat de impulsiviteit en hyperactiviteit heel erg op de voorgrond en bij haar juist dat dromerige, afgeleid zijn. Waar zij bang wordt, word ik boos. Als haar iets niet lukt, geeft ze op en trekt ze zich terug, terwijl ik dan juist hieperdepieper als een straaljager doorga. Zij denkt over elke mogelijke gevaarlijke situatie twintig keer na en ik zit elk jaar wel in het ziekenhuis met gebroken botten, gescheurde banden etc., omdat ik niet nadenk en juist de adrenaline rush zoek. Hoe verschillend!
Wij zijn sowieso van plan om voor de middelbare school te laten onderzoeken. Ik wil dat ze tzt snel de mogelijkheid heeft voor medicatie als het nodig is. Ik weet natuurlijk uit eigen ervaring hoeveel makkelijker alles wordt met medicatie en dat gun ik haar ook als het nodig is.
Voor nu lieten we het vooral afhangen of zij zelf, op school of thuis echt beperkingen zou krijgen. De vraag is of we nu dat punt bereikt hebben of dat het vooral mijn probleem is? Ik met mij gebrek aan inlevingsvermogen, schuldgevoelens en lage irritatiegrens 😟. Ik denk trouwens niet aan een hechtingsstoornis hoor, maar meer een wat angstige hechtingsstijl.
Jessie80 klopt inderdaad wat betreft het zelfbeeld. Daardoor voel ik mij ook schuldig. Ze krijgt sneller op haar kop, omdat ze dingen vergeet, kwijtraakt, afspraken niet nakomt etc. Gisterenmiddag stonden we op tijd, we mochten niet te laat komen en een kwartier voordat we weggaan zeg ik tot vijf keer toe schoenen en jas aantrekken en uiteindelijk heeft ze een kwartier later geen schoenen en jas aan. Uiteindelijk is ze nog eens twintig minuten bezig, omdat de veters niet gelijk zijn gestrikt en drie keer opnieuw moet, jas niet lekker zit en opnieuw weer aangetrokken moet worden, ze twee keer een dansje voor de spiegel doet, drie keer gewoon voor zich uit zit te staren en niks doet en op het laatst toch besluit wel naar de wc moet (ook al had ik dat van te voren gevraagd) en komen we te laat. Ik raak uiteindelijk dan toch weer gefrustreerd op haar, omdat dit dagelijks gebeurt.
