Ik ben nu 3 jaar thuis. Als mijn man langdurig ziek zou worden hebben we momenteel een groter probleem dan wanneer hij zou komen te overlijden. Bij ziekte zou ik morgen een fulltime baan kunnen hebben, maar dat zou alleen voor de vaste lasten al niet genoeg zijn. Bij overlijden kan ik het huis verkopen en daarvan het nog wel een flinke tijd uit kunnen zingen omdat het grootste deel van de hypotheek dan weg is. Ook bij uit elkaar gaan zou ik morgen nog een fulltime baan kunnen hebben. Voor nu ben ik financieel afhankelijk van mijn man, net als dat mijn man afhankelijk van mij is dat het thuisfront goed draait. En tja, handje ophouden, dat vind ik zelf eigenlijk maar iets stoms om te zeggen. Ik zie het ook niet zo, hij regelt het geld en ik de rest. Ja ik moet aan het eind van de maand even tegen mijn man zeggen dat ie z'n loon over maakt, anders vergeet hij het.
Ik heb trouwens wel altijd gewerkt, ook al was het na de geboorte van de jongste nog maar 12 uur, maar doordat de jongste niet kon wennen aan oppas hebben we besloten dat het beter was dat ik thuis zou blijven. En ook voor mijn man was het een stuk fijner dat als hij thuis kwam zich niet nog druk hoefde te maken met avondeten en de zorg voor de kinderen, de jongste kwam altijd hysterisch en ontroostbaar thuis, wilde dan niet eten, kon alleen maar huilen en brullen. Als ik dan uit mijn werk kwam was ze door uitputting net in slaap gevallen. En wij vinden het een fijn idee dat er altijd iemand thuis is, en zijn ook blij dat dat kan, een ander vind het fijn dat de risico's wat meer gespreid zijn.
