Zorgen om dochter (10)

Nescio

Ik heb weleens vaker gepost over onze middelste, dat ik me zorgen om haar maak. Haar klas is niet zo leuk (zitten veel hevige karakters in) en ze fladdert een beetje van de ene vriendin naar de ander. Nu is dat niet erg, maar haar gedrag baart me soms zorgen.

Ze is erg stiekem. Ze neemt bijvoorbeeld snoep mee naar boven, terwijl we in principe vrij soepel zijn met snoeperij en we het niet wegleggen of verstoppen. Als ze vraagt om een snoepje, is het antwoord ook bijna altijd ja. Maar toch heeft ze die behoefte zoetigheid stiekem mee te nemen en dan boven op te eten (ik vind achteraf de papiertjes, dus heel sneaky is ze niet).
Ze heeft sinds kort een telefoon (met alleen WhatsApp) en maakt dan achter onze rug om afspraken met vriendinnen. Ik heb al meerdere keren gezegd dat ze dat eerst moet afstemmen met ons, het kan namelijk niet altijd, maar ze blijft het doen.
Ze neemt de telefoon ook vaak mee naar boven terwijl dat niet mag, en als ik haar 'betrap' op haar telefoon klikt ze snel het scherm toe. Ik heb in haar telefoon gekeken en niets verontrustend gezien, maar toch heeft ze die neiging.

Ze maakt dingen mooier dan ze zijn. Bijvoorbeeld dat het nu weer goed is met een bepaalde vriendin, terwijl ik zie dat ze gewoon nog boos is op haar of dat ze elkaar negeren.

Haar juffen omschrijven haar als erg sociaal, een kind dat goed in de groep ligt en gevoelig is. Dat herkennen we wel, maar uit haar gedragingen/beschrijvingen denk ik soms dat ze niemand heeft op school. Ze is niet altijd helemaal eerlijk/of kan de zaken niet benoemen.
Als ze een tekst leest, begrijpt ze soms echt niet wat er staat. Ze verwacht dat ik naast haar ga zitten en haar help, maar ik doe dat niet want dan kan je bezig blijven.

Ze zegt ook vaak dingen dat haar zussen 'onze favoriet' zijn en dat zij niet genoeg aandacht krijgt. Ik begrijp niet goed waarom ze met dit soort dingen aandacht denkt te moeten trekken. Ik let heel erg op deze zaken en we doen ook vaak dingen 1 op 1, praten veel met haar, zoals we ook met de andere 2 doen. Ik zie dit soort dingen niet terug bij mijn oudste en ook niet bij mijn jongste.

Is dit normaal gedrag, of klopt er iets niet? Mijn gevoel zegt vaak dat er iets niet klopt, maar wat dan precies.. dat weet ik niet.

Rietjesbeker

Nescio Tja, ze kan nu natuurlijk in de pre puberteit zitten, met alle uitdagingen die daarbij horen, maar het zou idd ook best iets kunnen zijn. Dat is lastig zeggen natuurlijk over het internet.
Heeft ze dit altijd al gedaan? Hoe reageert ze als ze erop wordt aangesproken? En op welke manier wordt ze dan aangesproken? Zien haar leerkrachten het ook? Of iemand anders die ze regelmatig ziet?

Trees

Nescio ik vind het lastig, omdat het objectief gezien zowel normaal als niet normaal gedrag kan zijn. Jouw gevoel zegt dat er iets niet klopt en dat vind ik wel een belangrijk signaal. Je bent volgens mij ook niet iemand, die overal issues in ziet en en ik zou je eigen gevoel daarin denk ik wel serieus nemen. Is er een bepaalde richting waar je aan denkt? Hoeft niet eens iets te specifieks te zijn, kan ook een vaag idee zijn? Is het iets nieuws of heb je altijd wel wat zorgen om haar gehad?

Nescio

Rietjesbeker ja prepuberteit zit ze zeker wel in. Met explosieve buien en moodswings. Dat kunnen we best plaatsen, haar zus heeft dit ook een periode gehad.
Het stiekeme heeft ze eigenlijk altijd wel gedaan. We worden nooit boos, maar vragen altijd waarom ze dit doet. Dan probeert ze eerst alles te ontkennen en als ze ziet dat we het echt gezien hebben, komt er vaak een soort smoes ('ik had trek', 'als ik het vraag mag het niet', 'dit was nog van gisteren'). Dan gaat het een tijdje goed, en vervolgens doet ze het weer.
Het valt mijn moeder ook op, omdat ze het daar ook gedaan heeft. Mijn moeder herkent dit erg van haar broers van vroeger en van mijn neef, dus moet er vaak om lachen en zegt dat het nou eenmaal 'in de familie' zit.
Op school valt het niemand op. Wel dat ze zich nogal snel aanpast aan de anderen, maar dat kan ook met dat 'alles mooier maken dan het is' samenhangen.

Trees ik denk dat ze sowieso hoogsensitief is. En dat ze vaak enorm geraakt wordt, maar dit niet wil/kan laten zien. Ik vind dat erg moeilijk om mee om te gaan. Ze moet zich geliefd en geborgen voelen, wat maakt dan dat ze zoveel opkropt? Waarom denkt ze mij mooie verhaaltjes te moeten vertellen, en doet ze zo stiekem?
Ik merk dat ik er echt mee zit.

Zonnebloem

Nescio Waarom denkt ze mij mooie verhaaltjes te moeten vertellen, en doet ze zo stiekem?
Ik merk dat ik er echt mee zit.

Omdat elk kind — elk mens — anders is.
Mijn oudste zou nooit liegen. Hij weet dat ik hem daarin 100% vertrouw, en ik zeg hem dat ook regelmatig in positieve zin.
Mijn jongste daarentegen kan glashard liegen. Hij krijgt dezelfde opvoeding, is in wezen zelfs veel opener en op een bepaalde manier emotioneel stabieler, maar toch is zijn eerste reactie in stresssituaties ‘liegen’ (hij is bijna vijf).
Ik denk echt dat bepaalde mechanismen niets te maken hoeven te hebben met opvoeding of onveiligheid, maar dat het ook iets is wat je als kind of mens in je draagt.
Als ik naar mezelf kijk, weet ik dat ik vroeger ook nooit iets vertelde aan mijn moeder, familie of vrienden.

Mijn beide kinderen zijn trouwens ook net als jouw dochter hoogsensitief en beide beslissen ze anders te acteren op situaties.

Trees

Nescio mijn jongste is ook een opkropper. Ik heb geen echte oplossingen, want ik vind het ook lastig, maar ik merk dat 1-op-1 tijd haar altijd goed doet. Samen wat doen, maakt haar wat losser en dan praat ze wat makkelijker. Niet dat het dan altijd diepgaande gesprekken zijn, maar soms komt er toch wat los. Ik vind het nu ze bijna 13 is wel wat makkelijker dan toen ze 10/11 is. Ze kan iets beter uiten wat haar dwars zit en tonen dat ze verdrietig is, maar vindt dit nog steeds heel moeilijk. Als het eruit komt, heeft ze ook nog niet echt de controle erover.

Zou perfectionisme er ook mee te maken hebben? Geen fouten willen maken en de mooie verhalen gebruiken om er zelf zo goed mogelijk op te staan?

Wat hier trouwens ook helpt, is heel erg op de herkenning en het begrip gaan zitten. Als we wisten dat haar iets dwars zat, blijven aangeven hoe moeilijk dit voor haar moest zijn en hoe rot we het voor haar vonden. We waren soms net een langspeelplaat, maar soms liet ze dan toch het muurtje zakken en konden we haar echt troosten. Misschien dat je hier ook nog iets aan hebt?

Hopsatee

Zonnebloem dit denk ik ook. Ik heb 2 zoons en die zijn totaal anders en reageren ook totaal anders. En wat dat maakt en waarom weet ik ook niet.

Ik herken het gedrag wel van mijn middelste. Die kan dit ook doen. En om de een of andere reden is hij altijd al mijn zorgenkind. Soms denk ik ook dat ik me over hem het meeste zorgen maak en eigenlijk weet ik niet eens waarom. Ik denk omdat mijn oudste past in het “perfecte kind “ plaatje dus dat voelt alsof het wel goed komt (terwijl dat niks zegt) en mijn jongste zo pittig is dat je ook denkt: die red het wel.

Maar mijn middelste maak ik om elk ding zorgen en ga ik nadenken of het wel goed is, of het niet raar is. Lastig hoor.

Nescio

Trees ja perfectionisme speelt zeker een rol. Ze wil niet falen. Niet afgaan. Ik herken dit van mezelf maar vind het wel moeilijk om daar met haar de verbinding in te zoeken. Ik heb vaak het idee dat ze denkt dat wij haar niet begrijpen. En dat vind ik heel erg, want ik wil natuurlijk dat ze zich gehoord en begrepen voelt.
Ik probeer ook door te vragen/er voor haar te zijn maar ze sluit zich dan helemaal af. Uiteindelijk mogen we haar wel troosten, maar is nog altijd niet duidelijk waar ze mee zat.
We zeggen ook altijd dat we van haar houden maar ze lijkt dit ongemakkelijk te vinden? Precies zoals ikzelf was als kind..

Zonnebloem je hebt zeker gelijk. Jouw reactie (en die van de anderen) stellen me wel gerust. Herkenning is al zo fijn.

June

Trees Zou perfectionisme er ook mee te maken hebben? Geen fouten willen maken en de mooie verhalen gebruiken om er zelf zo goed mogelijk op te staan?

☝️

Mijn oudste doet exact hetzelfde.
Ze kon heel sneaky zijn en niet eerlijk/ open.
Totdat er iets gebeurde en wij haar verhaal niet geloofde. Daar hebben we haar steeds voor gewaarschuwd. Let op, straks komt dit teug want papa en mama weten niet wat ze moeten geloven.
Sindsdien gaat het echt beter.

Naast perfectionisme speelt haar enorme zelfstandigheid ook een rol.

Nescio

Hopsatee Maar mijn middelste maak ik om elk ding zorgen en ga ik nadenken of het wel goed is, of het niet raar is. Lastig hoor.

Dit heb ik precies hetzelfde! Ook wat je zegt over je oudste en jongste is heel herkenbaar. Die komen er wel, de oudste heeft bijv een heel fijne vriendengroep en de jongste is enorm sociaal en extravert, die is niet zo makkelijk geraakt.
De middelste heeft dat niet en daar maak ik me ook zorgen over. Voelt ze daarom die behoefte om alles te willen compenseren?

Hopsatee

Nescio nou ja, ik heb me zelfs wel eens een beetje schuldig gevoelt want de middelste is ook geen makkelijke plek. Tussen de oudste die in alles het eerste is en waarmee ouders ook alle eerste keren beleven. En de jongste, die altijd de baby is. Mijn middelste was voor mijn idee zo snel groot omdat de derde kwam maar eigenlijk is hij helemaal nog niet zo heel groot en best klein. Ik twijfel wel eens of ik daar wel genoeg oog voor heb gehad. Wel geprobeerd maar misschien niet op de juiste manier voor hem. Ik heb het idee dat hij soms daarom juist “negatieve” aandacht kan vragen want dat is ook aandacht. Maar goed, geen idee of dat zo werkt natuurlijk 🤣 Maar herken wel de struggles zeg maar.

Pimpelmeesje

Hopsatee ik denk wel dat daar de term "angry middle child" vandaan komt.

Lastig @Nescio, ik denk dat je wel naar je gevoel mag luisteren, maar wat dan te doen? Ik heb helaas geen raad 😕

Nescio

Voorbeeld van gisteravond. Ze heeft vandaag sportdag en had haar outfit al klaargelegd en gepland.
Ze had zich helemaal gefocust op een korte atletiekshort, maar deze bleek echt te klein. Ze werd enorm boos, schreeuwde in mijn gezicht en vertrok naar haar kamer om boos in bed te gaan liggen. Terwijl er zeker 5 alternatieven waren qua zwarte shorts.
Ik weet niet goed hoe ik hiermee moet omgaan. Dat schreeuwen heb ik sowieso moeite mee. Toen haar zus een alternatief voorstelde, beet ze haar een belediging toe (over haar uiterlijk). Toen was ik echt boos want elkaar lelijk noemen gaat gewoon veel te ver.
Ik heb haar hierop aangesproken en verder genegeerd. Ze lag boos in bed, maar begon later te huilen. Ze wist ook dat ze fout zat, maar kon dit niet uiten. Ik heb geprobeerd met haar te praten, heb begrip getoond, maar ze bleef gesloten. En verdrietig/boos.
In dit soort gevallen weet ik het dus niet.

Vulpen

Nescio Voorbeeld van gisteravond. Ze heeft vandaag sportdag en had haar outfit al klaargelegd en gepland.
Ze had zich helemaal gefocust op een korte atletiekshort, maar deze bleek echt te klein. Ze werd enorm boos, schreeuwde in mijn gezicht en vertrok naar haar kamer om boos in bed te gaan liggen.

Dit zou mijn oudste van 8 precies zo kunnen doen. Gewoon omdat het dan anders gaat dan zij in haar hoofd heeft zitten. Volgens mij ga ik er min of meer hetzelfde mee om als jij. Volgens mij heeft ze meer last van dit soort situaties als ze niet lekker in haar vel zit, als ze moe is bijvoorbeeld.

Hopsatee

Nescio dit doet mijn middelste exact zo. Voorbeeld net in de auto (we zijn onderweg naar vakantie) hij heeft een traploper gekocht met Koningsdag en gisteren ging hij al wat in de knoop. Mijn oudste haalde hem toen uit de knoop voor hem en we vertelden hem dat het snel in de knoop zit en dus voorzichtig moet doen.

Net zit hij er mee te spelen en dat ding gaat in de war. Dat frustreerde hem en dus ging hij nog harder er mee schudden. En toen zat hij enorm in de knoop en werd hij heel boos en huilen en schreeuwen dat hij in de knoop zat. Dus ik gaf aan dat als hij het in de knoop maakte hij het ook zelf moet oplossen maar dat hij wel hulp kan vragen aan mij en S en we het wellicht samen kunnen doen. Toen ging hij S slaan en schelden en schreeuwen dat we k€t mensen zijn.
Toen werd ik boos want hij mag verdrietig zijn maar niet schelden.

En toen was er weer allemaal stress in de auto 🤣 totdat hij tot rust kwam en nu is het gezellig en is hij samen met S dat ding uit de knoop aan het halen…

En bij ons gebeurd dit dus altijd onderweg naar vakantie of vlak daarvoor. Ik denk dat hij net als ik dan wat gevoelig is voor stress. Want ik kan ook in deze situaties heel kort lontje hebben 🙃

Pimpelmeesje

Nescio ik denk dat je op het moment zelf prima reageerde, want zij kan op dat moment ook niets anders dan zo reageren denk ik.
Ik zou dan wel verplichten om hier achteraf het gesprek over aan te gaan, om haar te helpen reflecteren hoe het anders kan. En dat zal wel heel wat weerstand gebeuren denk ik, maar wel helpen.

Misschien is het een idee om te kijken naar executieve functies. In deze situatie is het een onvermogen in flexibiliteit en emotie-regulatie. Als het vaker zit in deze of andere executieve functies dan kan je kijken of je hierover met haar in gesprek kan, want dit zijn dingen die trainbaar zijn en dan help je haar misschien aan een growth mindset (perfectionisme betekent heel vaak ook een fixed mindset). Daarnaast zijn er per executieve functie bepaalde activiteiten om het te "trainen", al laat onderzoek wel zien dat de winst hier niet zo heel groot is, reflecteren en irl oefenen is veel effectiever.

Trees

Nescio zo reageerden wij ook. Ik denk dat je niet veel anders kan. We probeerden later vaak nog wel het gesprek erover aan te gaan, maar 9/10 keer was dat kansloos. Ze weigerde dan iets te zeggen en dan hield het op.

Pimpelmeesje Ik zou dan wel verplichten om hier achteraf het gesprek over aan te gaan, om haar te helpen reflecteren hoe het anders kan.

Ik denk dat het altijd goed is om hierover in gesprek te gaan achteraf, maar hoe wil je dat verplichten als een kind weigert iets te zeggen? Dit was hier meestal onmogelijk. Ze deed gewoon haar mond niet open en keek langs ons heen. We konden hoog en laag springen, maar als ze had bedacht dat ze het niet wilde, ging het ook niet gebeuren. Onze pogingen kwamen vaak niet verder dan dat wij uiteindelijk maar uitlegden wat anders kon, want het was echt eenrichtingsverkeer.

Zonnebloem

@Nescio Mijn oudste heeft dit ook, en eerlijk gezegd geef ik in dit soort situaties toe.
Hij kiest zelf wat hij draagt, en ik zorg ervoor dat er andere setjes klaar liggen voor als hij zich bedenkt. Bijvoorbeeld: bij sportactiviteiten stop ik een extra setje lange kleding in zijn tas.
Deze week stonden we nog op de parkeerplaats, waar hij zich uiteindelijk twee keer heeft omgekleed.

Mijn doel is niet om simpelweg toe te geven, maar om hem een positieve ervaring te geven. Ik weet dat drie uur sporten met 120 kinderen erg stressvol voor hem kan zijn, en dan wil ik — omdat hij daar gevoelig voor is — dat hij zich prettig voelt in de kleding die hij draagt.
Hetzelfde geldt bij Sinterklaas, Kerst, sportof andere momenten waarop er verkleedkleding gedragen wordt.

Hij kan namelijk gemakkelijk omschakelen naar gedachten als: ‘ik durf niet meer’ of ‘ik voel mij niet prettig in mijn kleding, ik schaam mij en wil daarom niet meer meedoen’.
Ik denk dat het belangrijk is om hierin mee te bewegen, zodat kinderen leren dat twijfelen oké is en dat ze op een gezonde manier regie mogen houden, zonder volledig overprikkeld te raken.
Het schreeuwen, boos worden gebeurt nu ook niet meer: hij vertrouwt erop dat hij zich mag omkleden, dat hij mag twijfelen, en dat hij op het laatste moment een andere keuze mag maken. We hebben hier thuis geen geschreeuw en lelijke woorden meer in dit soort situaties.

Nescio

Zonnebloem ze mag van mij ook altijd zelf kiezen maar dit broekje kon gewoon niet meer. Ze kon net zo goed in haar onderbroek naar school, zo klein en krap zat het. Mijn fout hier was dat ik dat ding niet eerder had weggegooid 🙈

Trees ze weigert er ook op terug te komen. En net alweer een nieuw drama, want haar zus had afgesproken met vriendinnen. En zij mocht niet mee. Nu is ze wel bevriend met het zusje van die vriendin, maar die kon net zo goed niet thuis zijn. En ze moet ook leren dat hasr zus ook haar eigen gang mag gaan.
Dus het was weer een hoop geroep en gehuil, waarop de oudste flipte en ook begon te gillen (want zij voelde zich nog schuldig ook), waarop man, die enorm overprikkeld was door de hele dag te multitasken, uit zijn vel sprong. Ging lekker hier.

Pimpelmeesje

Trees ja je hoopt dat als je vragend en met begrip het gesprek in gaat dat je er dan iets uit krijgt, of in ieder geval de boodschap over brengt dat jij je kind ziet en dat je graag wilt helpen. Ook als je nog niet de bevestiging krijgt dat die boodschap doorkomt.
En als je inderdaad nul respons krijgt dan toch laten zitten en luisteren, zodat als ze de volgende keer zo'n uitbarsting voelen opkomen ze misschien toch meer neiging voelen tot emotieregulatie alleen al omdat ze niet weer zo'n enorm vervelend gesprek willen met ouders 😬

Trees

Nescio oh man dat zijn van die situaties dat je jezelf onzichtbaar wil maken of in je eentje naar een ver land wil emigreren 😬.

Wij hadden voor dochter toen hulp gezocht, maar daar weigerde ze ook mee te praten. Het was vooral heel geduldig zijn, rustig blijven, aangeven dat we van haar houden, begrip tonen voor het gevoel achter de boosheid, persoonlijke aandacht geven, maar ook ervoor waken dat we teveel gingen toegeven of geen grenzen meer aangaven. Ik merkte bij mij zelf echt vaak de neiging om op mijn tenen te gaan lopen of niks te zeggen om dit soort heftige buien te voorkomen, maar dat is natuurlijk ook niet de bedoeling. Ik weet niet of je dit herkent?

Nescio

Bedankt voor alle reacties.
Trees ik herken dit zeker. Vaak ga ik helemaal overdenken wat ik dan wel tegen haar moet zeggen wat dan natuurlijk helemaal niet binnenkomt en het helemaal niet lukt om connectie te maken.

Ik ga ook kijken naar basic trust methode , want ik herken echt veel wat je en ook Liekje81 hier schrijven. Ze heeft op de creche iets meegemaakt (een kind heeft haar geduwd en toen viel ze een gat in haar hoofd met veel bloed dat door de spoedarts gehecht moest worden) en het kan best dat dit nog doorwerkt? Zoals Vulpen zegt over haar jongste.

Volgende pagina »