Rosemary het gevoel dat híj je steunt. Dat híj je helpt.
En eerlijk: de was is geen urendurende klus. Je vraagt niet of hij het plafond wil verven. Nee, de was. Met 5 minuten draait het wasmachine (afhankelijk van of het al gesorteerd is, zo ja nog korter), ophangen is puur minuten. Dan is schoon, kan het weer gepakt worden. Opvouwen kan best even wachten. Maar die paar minuten van zijn tijd vermindert jouw stress/to do list wel.
Ik vergelijk het even met situatie die wij paar jaar terug haddeb. Ik was een middag/avond weg. Man zou thuis blijven. Had hij oppas geregeld om met zn maat (die hij weinig zag ivm 2x varen) naar café te gaan. Toen werd ik ook boos. Puur theoretisch: geen probleem, er was oppas de kinderen waren veilig.
Gevoel: ik kan nooit weg zonder oppas, de kinderen zijn mijn verantwoordelijkheid en niet onze. Ik moet alles alleen doen. Hij ziet me als oppas (onredelijk natuurlijk, maar op dat moment voelde dat zo)
Kan dat ook meespelen, het gevoel dat he die verantwoordelijkheid niet kan delen maar het jouw probleem is? En dat je je misschien onbewust en onredelijk, als zijn wasvrouw voelt?
