Mijn vader (ernstig ziek, uitgezaaid, hoge dwarslaesie) ligt in het ziekenhuis. Hij had hoge koorts en mijn moeder en de huisarts kregen geen adequaat contact met hem. Hij slikte zijn pillen niet, en moest antibiotica voor de koorts slikken.
En dat deed hij niet, slikte ze niet door. Dus kiezen uit twee opties: stoppen met behandelen of naar het ziekenhuis voor een infuus. Mijn vader haat het ziekenhuis en heeft vorig jaar gezegd dat hij daar niet meer naartoe wil. Maar hij is nog niet levensmoe, dus mijn moeder heeft toch die beslissing voor hem genomen.
Dus met spoed naar het ziekenhuis gisteren. Een infuus met antibiotica en hij knapt goed op gelukkig! Koorts zakte al snel en hij komt ook weer goed bij, is alert.
Maar wat we nu bezighoud: mijn vader heeft zoveel zorg nodig, en dat krijgt hij gewoon niet in het ziekenhuis. Mijn moeder mag een uur per dag op bezoek komen (Corona-regels 🤢). Hij heeft hulp nodig met eten, aangepast bestek, als z’n telefoon verschuift dan kan hij niks. Vandaag had hij dus praktisch niks gegeten!
Zijn decubitus verergerde al een tijdje en de wondverpleegkundige zou komen kijken maar die had en druk (maandag) en een vrije dag (dinsdag). Hopelijk komt ze morgen, want hij mag nu alleen maar liggen. De vpk’s mogen niks beslissen zonder dokter, maar de dokter komt niet. En als er iemand komt, dan is het maar hopen dat m’n moeder erbij is. Want mijn vader kan heel goed begrijpend knikken en ja zeggen, maar hij vergeet vanalles en kan het zeker niet goed doorgeven.
Het verhaal is veel te lang geworden. Ik maak me zorgen dat m’n vader daar zo aan z’n lot wordt overgelaten. En m’n moeder zit alleen thuis, zich grote zorgen te maken.
En ik woon te ver weg om praktisch iets te doen behalve bellen en aanhoren en mezelf opvreten dat ik niemand in dat ziekenhuis daar een schop onder hun hol kan geven.
