Hoeveel decibel zou een kind kunnen produceren? Ik kijk naar je en zie de paniek in je gezicht, in je ogen. Tranen rollen over schalen, rode wangen. Het liefste hou ik je vast en laat ik je nooit meer los, maar ik ken je ik weet dat dat op dit moment niet zal gaan.
Je probeert mij af te stoten en dicht bij me te houden. Ik doe een stap naar achteren, jij een stap naar voren. We lijken te dansen op je emotie. Ik beweeg mee en soms plaats ik je weer tussen kaders. Ik ken je door en door bijzonder lief kind.
Soms voelt de wereld om je heen te groot, lijk je geen idee te hebben hoe je met gedachtes en emoties om moet gaan, maar nu merk ik dat er iets anders speelt. Jij bent bang dat ik bij je weg ga. Dat is wat je mij ook vertelt na 45 minuten oorverdovend gillen. Eindelijk laat je mij weer toe, al deed je dat al je liet jezelf namelijk op je breekbaarst aan mij zien zoals anderen jouw nooit zien. Ik hou je vast en vertel wel twintig keer dat ik nooit bij je weg ga, dat wat wij hebben onvoorwaardelijk is. Ik beloof het, fluister ik zachtjes in je oor.
‘Beloofd’ zegt hij terug.
