Vulpen wat ik zo lastig vind, is dat het gewoon helemaal niet lukt. Ik kan dat niet goed accepteren momenteel.
Tuurlijk had ik vroeger ook wel momenten van chaos tijdens het inpakken en vergat ik weleens wat ik aan het pakken was. Ik heb het nu uitgebreid voorbereid met de ab-er, lijstjes gemaakt, ben echt de hele dag bezig geweest en keihard mijn best gedaan en ik kom niet eens in de buurt. Mijn man heeft zonder dat ik het wist de laatste 2 uur vrij genomen, omdat hij wist dat het mij niet ging lukken. Super lief, maar eigenlijk maakt het mij nog bozer over deze hele situatie. Ik wist zelf namelijk zeker dat het mij zou lukken. Het zou lastig worden en ik zou er langer over gaan doen, dan vroeger, maar het zou mij lukken. Schijnbaar kan ik dat ook niet goed inschatten. Het is maar inpakken, maar ik word hier gewoon zo boos en verdrietig van en die stomme jas was de druppel.
En ze kunnen nu ook geen andere jas vinden. Ze belde zojuist op dat ze een jas hadden gekocht. Toen ik de prijs hoorde, kreeg ik een hartaanval. Waarop ik vroeg aan dochter vind je het echt, echt, maar dan ook echt een hele mooie jas. Haar antwoord: ik vind hem wat bollig, maar de verkoper was zo enthousiast en ik durfde geen nee te zeggen. Serieus een ski-jas van 200 euro voor een 13-jarige?!? Ik vind het echt belachelijk duur en ze vindt hem niet eens super mooi. Deze zijn ze nu weer aan het terug brengen.
Ik zie alles nu even negatief, maar het eerste wat ik dacht, was dat als ik gewoon mee had kunnen winkelen, dan was dit niet gebeurd. Twee jaar lang gaat kleding shoppen met de meiden al mis. Mijn man is een lieve kerel, maar hij koopt standaard te duur, te groot of te klein voor de meiden. Ik wil gewoon mee winkelen. Ik haat winkelen, maar ik wil gewoon de keuze hebben om mee te kunnen 🫣.
Sorry ik ben echt van mij af aan het zeiken. Ik baal vandaag even heel erg wat mij niet meer lukt. Ik ga morgen wel weer denken aan wat ik allemaal nog wel kan, maar nu heb ik echt een pestbui.
