iMoeder Ik snap alleen niet wat het verschil zou moeten wezen tussen een thuiszorgteam wat zich aanpast en bekwaam wordt voor jou specifieke zorg, of een zzp team die dit doet.
Goede vraag. Ik weet niet waarom er zoveel ontevredenheid is mbt wijkverpleegkundige en de zorg voor iemand met complexe nah. Wat ik terug hoor is dat de tijden lastig zijn, er toch een behoorlijk groot verloop is in mensen, er onvrede is over te laat of te vroeg komen en de kwaliteit qua inhoud onder de maat is. De mensen die het zelf regelen zijn vaak een stuk meer tevreden. Mogelijk omdat je dan zelf veel meer invloed hebt op wie er langs komt? Je bent natuurlijk ontzettend kwetsbaar als je qua zorg volledig afhankelijk bent van anderen, dus het hebben van een klik en selecteren op degenen met (veel) ervaring met nah is belangrijk. Je bent in Ć©Ć©n klap de controle over je lichaam, je denken, je spreken, eigenlijk een groot deel van je leven kwijt en afhankelijk van anderen geworden. Als je weet dat het tijdelijk is, is het nog wat anders, maar als het structureel is wil je gewoon zelf maximale invloed hebben over wie er dagelijks je billen wast, op welk tijdstip en hoe.
Verder hoor ik dat als mensen zelf mensen inhuren dat ze meer tijd hebben? Geen idee hoe dit zit, maar ik denk dat ze meer invloed hebben op hoe ze hun uren gebruiken, maar dat weet ik verder niet. Binnen de patiƫntenvereniging is de tendens om het zelf te regelen, omdat het vaak niet goed gaat met de gewone wijkverpleegkundigen en dat heeft natuurlijk een reden. Alleen niet iedereen kan het zelf regelen en dan komen er weer allerlei bureautjes er tussen en dat loopt ook niet altijd goed. Het is dus best ingewikkeld.
iMoeder En ik denk dus zelfs dat er in wijkverpleging teams meer deskundigheid zit.
Ik vond het zwaar tegenvallen mbt nah. Ik heb ook meegewerkt aan het landelijke webinar en de meeste deelnemers gaven ook aan dat het maar een klein percentage van hun clientĆØle is. Zelfs de wijkverpleegkundigen die meeschreven aan de richtlijn vond ik niet allemaal erg kundig op dit vlak. Uiteindelijk vond ik de richtlijn, het eindproduct ook niet bepaald denderend. Ze willen het zo graag simpel en eenvoudig houden, want de wijkverpleegkundige heeft geen tijd om veel te lezen (dit werd letterlijk gezegd). De officiĆ«le algemene richtlijn is iets van 130 paginaās en deze wilden ze voor de wijkverpleging samenvatten in 10 paginaās. Je verliest dan elke nuance qua inhoud en doet daarmee de complexiteit geen recht. Er stonden fouten in en belangrijke informatie was weggelaten. Daarnaast gaf het echt te weinig richting in het handelen.
iMoeder En omgangsadviezen en dingen als āeerst linker en dan pas rechter kousā zijn volgens mij vrij goed weg te schrijven in een zorgplan en de afspraken die een team onderling maakt.
Ik heb dit voorbeeld niet verzonnen, maar dit is een bestaande casus. Het heeft ruim 2 jaar geduurd voordat de verpleging door had dat dit het issue was (het ging bij elke handeling om de kant waar ze mee begonnen en dat veroorzaakte agressie/ paniek als het anders ging dan hij in zijn hoofd had). Mijn punt is dat je behoorlijk wat kennis moet hebben van de cognitieve en emotionele beperkingen om een goede analyse te kunnen maken van wat er mis gaat in de verzorging. Het uitvoeren van omgangsadviezen kan iedereen, maar kan je ze ook beredeneerd opstellen? Dat vraagt wel wat meer.
