Mijn man hoefde niet meer komen van hem, maar hij heeft toegezegd naar het ziekenhuis te gaan. Dat hopen we nu maar. We waren bang als we zouden pushen dat hij wel kwam, dat hij weer de hakken in het zand zou zetten. Ik hoop maar dat dit het juiste besluit was.
Mijn man is nog de enige die contact met hem heeft en we proberen dat nu nog even zo te houden. De rest heeft hij geblokkeerd of negeert hij. Hij gaat op deze manier iedereen kwijtraken. Zijn beste vriend heeft al aangegeven dat zijn grens nu ook bereikt is. Hij heeft hem al 100 keer uit de shit geholpen en krijgt nu ook de wind van voren. Mijn zus is er ook klaar mee. Ze heeft heel veel gedaan voor ze het afgelopen jaar en vervolgens scheldt hij haar ook uit.
Ik heb ook zo iets van onze liefde is niet onvoorwaardelijk. Hij heeft ons toen we klein waren ook gewoon in de steek gelaten, omdat er niet samen viel te leven met mijn moeder zoals hij zelf aangaf. Vervolgens wel daar ons achterlaten en jaren niks van zich laten horen. Toen er een pleeggezin werd gezocht, was zijn reactie in de rechtbank letterlijk ‘dat zijn kinderen niet in zijn leven paste’. Uitgaan en op vakantie gaan was belangrijker. Nu verwacht hij wel dat we alles van hem accepteren en er voor hem zijn? Nope zo werkt het niet. Dit rakelt ook oud zeer bij ons op en de spreekwoordelijke druppel is nu bijna bereikt.
