@Nescio ik ben als kind geëmigreerd. Ik was nogal op mezelf en introvert, dus ik heb het daar bijna nooit moeilijk gehad. Ik vermaakte me prima, kon uren in de bergen spelen, hutten bouwen en met mijn poppen spelen. Mijn zus ging er minder lekker op, die was extravert en had vriendjes om zich heen nodig. Die huilde regelmatig dat ze zo eenzaam was en terug naar Nederland wilde (er woonden vrijwel geen andere buitenlanders daar, dus we waren nogal op ons zelf aangewezen).
Ondanks dat ik me goed vermaakte, ben ik bang dat het me ergens wel tegengehouden heeft in de sociale ontwikkeling. We kwamen oorspronkelijk uit een hecht dorp in Nederland, en toen we jaren later weer terug verhuisden, hoorde ik er niet helemaal meer bij. Ik was anders, was uit de groep gerukt en ben er nooit meer helemaal bij gaan horen. Dat is heel moeilijk voor een kind dat tot dan toe thuis/privé onderwijs heeft gehad en dus waarschijnlijk al achterloopt qua sociale vaardigheden. Dat heb ik heel moeilijk gevonden, pas toen toen ik ging studeren kreeg ik nieuwe vrienden.
Anderzijds vind ik het ook wel iets moois en waardevols hebben om zoiets te hebben meegemaakt. Het was begin jaren 2000; we hadden daar amper internet. Regelmatig geen stroom of water. Heb veel gezien en meegemaakt, van spannende avonturen tot arme mensen in krottenwijken. Je leert er wel veel van en krijgt een heel andere kijk op de wereld.
Maar ik weet niet of ik het mijn eigen kinderen voor een lange periode aan zou doen; mijn eis is dan bijv. wel dat ze een goede school hebben en vrienden om zich heen. Dan zou een kortere reis misschien beter kunnen, hoewel dat me wel heel ingewikkeld lijkt qua logistiek. Dus ook daar zou ik echt goed over nadenken, dus ik snap heel goed dat als het jouw wens niet is, je man eerst even met een goed plan mag komen.
