Ik geef dit topic even een upje want het gaat niet zo goed op dit vlak.
Na mijn MA in de zomer wilde ik, onze jongste was ook jarig en mijn oma was net overleden, een dag naar mijn ouders gaan voor, nou ja, troost. Ik had ook zin om mijn ooms te zien.
Reactie van mijn moeder: wij zijn je broer aan het helpen verhuizen.
Ik: hij verhuist woensdag en wij willen maandag komen.
Zij: ja, maar we zijn die dagen daarvoor ook bezig.
Weet je wat, dan toch niet! Ik was echt kwaad, teleurgesteld en verdrietig. We zijn met z'n drieën vervolgens een paar dagen weggeweest (de oudste twee waren op scoutskamp). Dat was ook heel fijn.
Goed, ik had ze nog niet verteld over de MA. Toen ik dat tijdens onze vakantie vertelde voelde ze zich ontzettend schuldig en leken we weer wat dichter tot mekaar te komen. We hebben ook jongste dochter haar verjaardag gevierd.
Eind september was onze middelste jarig en kwamen ze een weekend. Mijn broer neemt nu ook zijn vriend mee op sleeptouw en ik voelde me het hele weekend slecht. Zo moe, misselijk, niet kunnen eten, buikpijn. We hadden weer een heel verzorgde maaltijd bereid zoals altijd, uitgebreid ontbijt voorzien. Zoiets wordt nooit gedaan als wij daar zijn.
Het gaat gewoon zo moeizaam allemaal. Ik moet aan ze trekken om contact te hebben en ik ben dat zo beu. Zo'n heel weekend is ook te veel voor me. Mijn lichaam geeft heel duidelijke signalen, al mijn energie vloeit weg in hun gezelschap. Ik ben geneigd het op te geven en geen contact meer te initiëren.
Ook nu, met die aanslag in Brussel. Ok, de dader was snel gevat. Maar niet eens een berichtje. Niet eens iets: hoe voelen jullie je eronder? Hoe ongeïnteresseerd kan je zijn zeg.
En tegelijkertijd zie ik op tegen een 'lege' Kerst. De meiden kijken altijd zo uit naar kerst bij opa en oma.
