Vandaag, precies op dit moment, 18 jaar geleden, zat ik te wachten tot mijn training zou beginnen. 2 stoelen naast mij ging iemand zitten en even stond de wereld stil. Ik wist direct dat ik hem moest leren kennen. Heel de ochtend speelden we oogcontact-tikkertje. Ik voelde dat hij naar mij keek, terwijl ik ondertussen probeerde te luisteren naar de trainer. En als ik dan naar hem keek, wendde hij heel snel zijn blik af naar het scherm 😂
Hij was als een magneet, ik was hyperbewust van hem. Iedere beweging doe hij maakte voelde ik, alsof hij onderdeel was van mezelf.
Die middag spraken we voor het eerst, en we zijn nooit meer gestopt. Het eerste wat ik deed na mijn werkdag, was een vriendin van me bellen met de boodschap: dat is hem! Hij is de ware, ik ga met hem trouwen!
Nog nooit was ik zo zeker geweest van iets dan dat, op dat moment.
Nu, nog net zo zeker, hij is de ware. Hij is mijn maatje, mijn andere helft, mijn grote liefde.
Ik had op dat moment nooit kunnen bedenken hoe hij alles zou veranderen. Hoe vreselijk zwaar het zou gaan worden. Hoe mooi het zou zijn. Dat hij, de meest frustrerende persoon op de hele wereld was. Maar ook de aller, allerliefste.
18 jaar. Het voelt als gisteren.
Als ik hierna nog 18 levens met hem zou mogen doorbrengen zouden we nog niet uitgepraat raken.
18 jaar later, en we zijn nog steeds niet getrouwd verdomme 🙄🤣
