Laatst een gesprek met een moeder van een meisje dat even oud is als S. (bijna 10). Ze is dus al heel bewust bezig haar dochter te helpen haar 'passie' te vinden. Dus inspringen op haar interesses, als ze ergens iets langer bij stilstaat dan normaal daar direct mee verder gaan, etc..
Ik doe dit dus helemaal niet 😅 Ze is 1,5 jaar geleden op karate gegaan en vindt dit superleuk, dus wij doen daar ook actief in mee. We missen geen wedstrijd, ze gaan naar alle trainingen, als er gereden moet worden naar een dorpje in de Ardennen doen we dat. Maar karate was een gok, als ze het niks had gevonden had ze het jaar moeten afmaken maar was ze er dan weer mee gestopt. Alleen ik denk dus niet 'verder'. Zo van: zou ze andere sporten ook zo leuk kunnen vinden, moeten we niet kijken of ze er meer mee kan doen (er 'alles uithalen'). En ik vraag me nu af of ik zo slecht bezig ben, of dat de andere moeder misschien wat te zoekend is en te gericht op resultaat. Ik vind het vooral belangrijk dat S. zichzelf goed leert kennen en dat ze op die basis weloverwogen keuzes maakt, zonder over haar grenzen te moeten gaan. Dat ze ook leert van ervaringen.
Maar goed, misschien moeten we daar ondersteunender in zijn?
