Tantetil gewoon, alles, denk ik. Ik voel me echt mislukt in het leven. Heb het idee dat ik niks kan of goed doe. En dat ik dan straks dood ga en denk: oké, dit was het dan?
Het enige waar ik vreugde uit lijk te halen is contact met mensen van wie ik hou, knuffelen met mijn nichtjes en neefjes en ze zien ontwikkelen en groeien.
Maar gisteren hebben we de eerste positieve coronatest in de familie gekregen, dus die zal ik voorlopig niet meer kunnen zien.
Plus dat ik me nu natuurlijk helemaal zorgen maak.
Kut corona.
