Morgen weer terug naar huis. Ik ben er echt aan toe. Ik ben kapot doordat ik elke dag aan stond, iets wat ik helemaal niet gewend ben. Ik kom de laatste dagen niet meer uit of op mijn woorden. Het is een brij in mijn hoofd en het komt ook mijn mond niet meer normaal uit. Ik kom maar niet uit die overprikkeling momenteel, dus wat dat betreft is een pauze van de kinderen geen overbodige luxe. Maar pff wat ga ik ze missen. Ik heb zo geen zin in dat moment dat ze met papa mee gaan en waarschijnlijk heel erg gaan huilen en ik vervolgens met mijn ziel onder mijn arm alleen in de stilte op de bank zit.
Ik overleef het wel weer, maar het voelt even heel erg heftig aan 😔
