LilyMilie k ben net als jij, ik wil alles weten. Niet vanuit controle (er valt toch ook niets te onder controle houden?) maar omdat het mijn lijf is en ik rust vind in gedetailleerde kennis. Het helpt mij in de acceptatie. Er zit beschadiging in dit stukje van mijn lijf, daardoor gaat de communicatie van zenuw naar spier niet goed en daarom voelen mijn armen zwaar en moe. Daardoor kan ik accepteren dat de was vouwen me niet lukt nu. Op die manier heb ik er geen emotie over. Zou ik het niet weten (zoals nu in mijn geval) dan ervaar ik vaker grote frustratie : ‘ik moet harder proberen!’
Bizar! Echt precies dit en naast het 'ik moet harder proberen', ook nog 'ik ben een aansteller' - gedachte.
Voorbeeld. Er vallen soms onnatuurlijke pauzes in mijn zinnen. Ik weet al vrij lang dat ik een lichte woordvindingstoornis heb. Mijn hoofd heeft dan even wat tijd nodig om te googlen naar het woord of een alternatief. Alleen ik had de pauzes nog vaker bij eenvoudige woorden. Woorden die ik wel direct paraat had in mijn hoofd, maar er niet uit kwam. Eindelijk dit najaar bij een logopedist en zij zegt na de eerste afspraak al 'ik vermoed verbale apraxie'. Fast forward. Na onderzoek blijk ik inderdaad en milde vorm van verbale apraxie te hebben. Dit verklaart oa de pauzes, maar ook dat het erger wordt hoe harder ik mijn best doe (ik 9 maanden lang denken dat ik het expres deed en niet snappen waarom het niet lukte als ik harder mijn best deed).
Voorbeeld 2. Zelfde met wel kunnen hardlopen en niet goed kunnen wandelen. Pas recent een uitgebreide loopanalyse gehad van het wandelen en hardlopen. Voor de grootste beperking bij het wandelen, heeft mijn lijf onbewust een compensatiestrategie bedacht tijdens het hardlopen. Alleen als ik deze strategie tijdens het wandelen toepas (wat ik regelmatig doe), ziet mijn lopen er juist slechter uit, ondanks dat het wel helpt. Mijn hardlopen blijkt voor de geoefende kijker ook helemaal niet foutloos te zijn. Dat dacht ik altijd wel, wat mij weer sterkte in de gedachte 'zie je wel ik stel mij aan'. Nu weet ik dat het niet zo is en dat er meerde logische verklaringen voor dit verschil zijn.
En zo heb ik de laatste maanden meerden van dit soort aha momenten gehad en deze hebben mij geholpen in mijn acceptatieproces. Het geeft rust. Dat ik nu doe wat ik kan doen en dat mijn best doen goed genoeg is. Dat dingen soms gewoon niet lukken, omdat er daadwerkelijk op meerdere fronten wat kapot is en dat het niet raar is dat ik mij constant zo moe voel.
