Mijn moeder

[verwijderd] wat een verhaal, weet niet wat te zeggen, behalve veel kracht, wijsheid en sterkte toegewenst...!

[verwijderd] bizar dat dit opeens zo naar boven komt. Voor nu zou ik zeggen laat het bezinken en bespreek het evt met je psycholoog en bedenk dan wat je wil wel contact/geen contact/eenmalig een gesprek/ waar jij behoefte aan hebt. Heel veel sterkte!

Ik kan mij zo voorstellen dat het nu door het zo van je broer te horen ook fijn is om het zelf te horen. Alleen dan het gedeelte of de bevestiging dat ze echt beseft wat ze heeft gedaan. Er komt alleen daarna een hele trein aan emoties, gevolg en mogelijke consequenties. Ben je daar klaar voor, zou je dat willen of tot hoever. Maar wat de anderen ook zeggen, eerst even laten bezinken. En dan voel je vanzelf wel of je het wil horen of niet en of zij het aandurft om contact op te nemen.
Maar ik zie jou er ook wel voor aan om zelf verhaal te halen. Jij bent zo goed bezig en misschien opent dit een deur of sluit het er 1.

Ach lieverd wat een verhaal. Laat het bezinken. Helemaal goed dat je niet weet wat je er nu mee moet. Neem dat jezelf niet kwalijk in elk geval want dat is compleet logisch. En misschien kom je later tot de conclusie dat je er helemaal niks mee wil of moet, dat kan ook, dan is dat ook goed.
Komt tijd komt raad.

Wat moeten er nu veel gedachten en emoties door je hoofd spoken. Je word nu helemaal door elkaar geschud.
Vergeet niet dat jij de regie in handen hebt, jij beslist of je wilt praten of niet, jij beslist daarna of je nog eens met haar wilt praten en jij beslist of ze in de -verre- toekomst die 2 geweldige meiden van je mag zien. En onthoud jij bent haar niks verschuldigd.

Zo, dat komt je dan ook even onverwacht op je dak vallen! Laat het rustig bezinken, praat erover (met je psycholoog of ergens anders) en bedenk dan wat JIJ wilt. Je kunt geen foute beslissing maken als je bij jezelf blijft.

Wow wat bizar. Lijkt mij inderdaad enorm moeilijk als iemand je zó beschadigd heeft, en je hoort dan zoiets..
Jouw proces met psycholoog enzo is natuurlijk ook enorm, ik zou het bespreken en kijken of en wanneer je hierover in contact met haar wilt komen. In ieder geval alleen als je denkt dat het voor jou waardevol is en je proces niet in de weg staat.

Bizar @[verwijderd]
Het is normaal hoe je je voelt.
Laat het zijn en praat met je psycholoog erover.
Dan kan je beslissen wat je doet.

Jeetje... ik kan me voorstellen dat je het even niet meer weet. Het enige wat je nu kan doen is het laten bezinken en verder moet je helemaal niks.

Bedankt dames voor jullie reacties!
Ik heb er bijna de hele nacht van wakker gelegen, over gedroomd en weer opnieuw wakker van gelegen, en ik weet op dit moment nog niet eens wat ik moet zeggen tegen jullie.. maar ik waardeer de reacties wel, ik ga het allemaal even laten bezinken..

Tsjonge @[verwijderd]! Ik sluit me aan bij de rest. Snap heel goed dat je hier wakker van gelegen hebt, hopelijk bezinkt het snel een beetje waardoor helder wordt wat je hiervan vindt.

Oh [verwijderd] wat een verhaal ik kan me voorstellen dat je even helemaal van de kaart bent door alles wat jouw broer verteld heeft.
Neem rustig de tijd om het te laten bezinken en te voelen, geef emoties de ruimte, welke dat ook zijn.
Praat er over met je broer, de psycholoog en hier als je dat wilt dat kan helpen jouw gedachten te ordenen of juist uit een vaste gedachten te komen en het van een andere kant te bekijken. Wees vooral lief voor jezelf en neem de tijd die jij nodig hebt.

@[verwijderd] ik heb weinig toe te voegen aan de reacties hierboven. Dikke knuffel.

Stel jezelf een paar vragen;

• Wat is hetgeen wat het eerste door je heen gaat als je wakker ligt? Schrijf je gevoelens op, zoals boosheid, schuldgevoel, liefde etc (voorbeelden he schat)
• wil je antwoord/respons/ contact van je moeder? Ja of nee
• Wat voor vragen heb jij aan je moeder die je beantwoord wilt hebben? Of hoef je geen antwoord meer?
• waardoor ben je nu zo door slag? Omdat je broer ontdaan is dooe de reactie van je moeder of omdat je moeder zo gebroken is?
• Wat wil JIJ als zij ineens contact met jou opneemt?

En zo kan ik nog wel meer vragen stellen maar ik ben beter in real life advies geven
Wat ik je kan aanraden is om hier met je psycholoog over te praten. Het gesprek moet vloeien om meerdere vragen te kunnen beantwoorden.

Maar je kan dit! Je bent al zo ontzettend goed gegroeid!

Euhm, zo'n gesprek had ik gisteren niet voorzien toen ik je de pb stuurde.

Ik heb wel dezelfde vragen als wat ik hier al las. Wat was je gevoel bij het verhaal gisteren. Geloof je het of meer gevoel dat dit 1 van de manipulatieve kanten van haar is? Of vooral medelijden met broer? Heb je nog antwoorden van haar nodig voor je eigen proces?

Je moet niet vandaag beslissen gelukkig. Neem de tijd om na te denken, te praten, te voelen. Al wacht je een jaar om te kijken of ze haar best doet bij broer en/of zelf contact zoekt met je.

Wel heftig voor je, dit er ook nog bij na alles van afgelopen weken. Je hoofd krijgt weinig rust zo

Momenteel is alles vooral een.. Ik weet het niet. Ik wil in mijn pyjama blijven vandaag en videoland kijken en meer niet. Niet denken, niet voelen.
Maar tegelijkertijd denk ik wel dat het goed is om de vragen voor nu te proberen te beantwoorden, en ze dan te vergelijken met hoe ik me voel wanneer het allemaal wat tot rust is gekomen. Even kijken of er een patroon in zit of iets juist verandert.. Ik ga dus een poging wagen:

Dahlia Wat is hetgeen wat het eerste door je heen gaat als je wakker ligt? Schrijf je gevoelens op, zoals boosheid, schuldgevoel, liefde etc (voorbeelden he schat)

Shock, verwarring, verbazing. Ergens ook wat medelijden.
Ik denk ook dat ik boos ben, omdat B aan gaf dat ik van haar niks hoef te verwachten nu, dat ze te bang is om contact met mij op te nemen.
Daardoor voelt het alsof de bal ineens bij mij ligt, en die wil ik niet. Zij had het contact verbroken, dus de afgelopen jaren heb ik steeds het gevoel gehad dat ik er in ieder geval alles aan gedaan had. Nu is het een.. stel dat er iets gebeurd? Ik heb nu alsnog de mogelijkheid om het contact te herstellen.. het voelt nu alsof het alsnog mijn verantwoordelijkheid is, ik die keuze moet maken, en daar heb ik helemaal geen zin in. Mijn leven is goed zoals het is, wil ik het echt overhoop gaan gooien?

wil je antwoord/respons/ contact van je moeder? Ja of nee

Eigenlijk wel.. Ik wil haar kant ook horen, kijken of er nog iets te redden valt. En dat is raar, want de afgelopen jaren had ik die behoefte helemaal niet eigenlijk.
Wat er gebeurd is, er is zo veel wat ik momenteel met de psycholoog doe.. maar wat als het verhaal inderdaad heel anders in elkaar zit? Heeft het wel zin om te gaan verwerken dat mijn moeder me nooit heeft gewild, als het nooit zo is geweest? Volgens B houdt ze heel veel van me, maar wist ze gewoon niet hoe ze met zichzelf om moest gaan.. dat zou wel van invloed kunnen zijn op mijn therapie.
Ga ik verder met accepteren dat ik geen moeder heb, en het op zo'n manier afsluiten?
Of ga ik kijken of ik haar kan vergeven en het op die manier loslaten?

Wat voor vragen heb jij aan je moeder die je beantwoord wilt hebben? Of hoef je geen antwoord meer?

Geen.. ik wil gewoon horen wat ze te zeggen heeft denk ik? En vanaf daar verder kijken..

waardoor ben je nu zo door slag? Omdat je broer ontdaan is dooe de reactie van je moeder of omdat je moeder zo gebroken is?

Omdat het een.. Ik heb jarenlang rondgelopen met de instelling dat ik gewoon geen moeder heb. Ik heb me daar na heel veel pijn en verdriet bij neer kunnen leggen, en dat had ik geaccepteerd. Ik zal de rest van mijn leven geen contact met haar hebben, ik heb mijn vader, andere familieleden en het was gewoon zo..
Maar ineens is er de optie om alsnog een moeder te hebben? Zou het dan toch kunnen? Ik had het al lang opgegeven, het zou nooit meer mogelijk zijn, maar dat is het nu ineens wél.. alles staat op zijn kop. alles wat ik dacht te weten, is ineens misschien niet zo?

Wat wil JIJ als zij ineens contact met jou opneemt

Volgens B zou dat nu niet gebeuren, ze is te bang dat ik haar direct afwijs. Hij heeft afgesproken met mij dat als ik die behoefte heb, hij met haar gaat praten, dat ik er wel voor open sta en ze dan contact op neemt. Maar alleen met mijn toestemming. Het is nu dus vooral de vraag of ik die toestemming ga geven..
Op dit moment wil ik dat ergens wel doen. Achterover zitten en luisteren wat ze te zeggen heeft en daarna verder beslissen.
Misschien juist ook nu, want als het fout gaat zit de psycholoog er bovenop.
Maar aan de andere kant.. hoeveel kansen kan ik nog blijven geven? Als het fout gaat, zit ik er wéér mee..

Aan de ene kant wil ik het gewoon nu weten. B appen, kom maar door, dan ben ik er vanaf. Dan kan ik gerichter gaan beslissen wat ik wil. De verwarring van nu vind ik niks, daar wil ik vanaf en ik wil duidelijkheid over waar ik aan toe ben.
Maar dat lijkt me geen goed idee, ik denk dat ik wel echt even wat tijd nodig heb..

Ik spreek mijn psycholoog pas woensdag, momenteel voelt dat nog maanden weg...
Zit echt even te denken om haar bericht te sturen of ze vandaag nog kan bellen, aan de andere kant... Videoland. Kerstkransjes vreten. Niet denken, niet voelen, gewoon even niks..

[verwijderd] zo ontzettend goed geschreven dit!! Kei trots op!

Dit stuk een paar keer nalezen voor woensdag, kopieer en plak en bespreek dit met je psycholoog. Zij is degene die je kan helpen hierin te sturen naar de kant die het beste past.

Wat ik lees uit je verhaal heeft geen zin om te vertellen. Je moet het stuk zelf vaker lezen en dan heb je antwoord op je eigen vragen.
Echt waar, je kan het enorm goed verwoorden wat je wilt en waar je bang voor bent. Nu is het een balans vinden tussen je gevoel en verstand.

Toch6 Euhm, zo'n gesprek had ik gisteren niet voorzien toen ik je de pb stuurde.

Nee ik ook niet
Het lukt me dus ook even niet om op je pb te reageren, daar is het even te veel voor.. komt vd week!

Toch6 Geloof je het of meer gevoel dat dit 1 van de manipulatieve kanten van haar is?

Voor het eerst geloof ik haar wel.. Ze had emoties. Échte emoties. Die hebben wij nooit eerder gezien..
Krokodillentranen wel.. de boehoe iedereen is zó gemeen tegen mij tranen, die kennen we wel.
Maar huilen omdat ze spijt heeft? Daar doet ze niet aan. Haar comeback was altijd een ik maak heus wel fouten want ik ben nou eenmaal een mens, maar wat X heeft gedaan.... en de aandacht weer verschuiven.
Dit is iets wat zowel B als ik nooit hadden kunnen verwachten. Wij geloven nog eerder in aliens zeg maar

De laatste keer dat we contact hadden was dit het enige wat ik van haar wilde.. Dat ze gewoon de verantwoordelijkheid zou nemen voor haar fouten. Maar daar is ze nooit toe in staat geweest.. tot nu blijkbaar.

Ik lees je antwoorden en denk alleen maar ‘oh shit daar ben ik vroeger ook doorheen gegaan’ door mijn biologische vader. Als je ooit de behoefte hebt om er in een pb over te praten kan je mij altijd een berichtje sturen.

Wat denk ik echt heel belangrijk is is dat je blijft kijken waar jou behoefte ligt en niet wat de ander graag wilt. Misschien ben ik wel heel koppig, maar ik vind het echt van de zotte dat jij de eerste stap zou moeten zetten om contact te zoeken omdat ze bang is op afwijzing. Hallo, hoeveel afwijzing heb jij al moeten verdragen?