Het leven is één groot leerproces, je zelfkennis word steeds groter en je word gevormd door ervaringen en keuzes. Op sommige momenten in je leven zijn deze ervaringen en keuzes relatief klein en makkelijk te overzien, maar op andere momenten kunnen ze ineens (ongewild) groot zijn en dan is het overzicht ineens weg en lijkt het leven ineens rommelig, onoverzichtelijk, misschien zelfs moeilijk. Dat geldt voor zowel positieve als negatieve ervaringen en keuzes die daaruit voortvloeien. Je hebt dan minder houvast voor je gevoel.
Jij staat nu in 2 strijd, je studie is iets waar jij met passie voor gekozen hebt, voornamelijk voor jezelf. En pakt voor jou heel goed uit, maar als je daarin keuzes gaat maken, weet je dat moet inleveren in een andere wens die je samen met je man deelt, de wens die jou weer op een heel ander pad gaat brengen. Om maar niet te spreken over de impact op jouw en jullie leven met het verlies van jullie dochter op een zo machteloze manier.
Sorry als het onsamenhangend over komt, ik denk dat jij jezelf eigenlijk heel goed kent, ik heb er veel bewondering voor hoe jij ruimte laat in je leven voor je passies, klimmen, je studie, de sterren en planeten, je gezin en geloof. Ik vind je een heel sterk persoon, juist omdat emoties ook ruimte hebben in je leven en je ze niet wegduwt zoals de meeste mensen. Ik ben maar een vreemde en heb dat beeld geschetst aan de hand van jouw posten.
En je dochter gewoonweg terug willen, dat is een hele normale gedachte en emotie.
En wat hier al eerder werd gezegd, misschien weer wat gesprekken met je therapeut voor wat handvaten is niet zo’n slecht idee, al is het alleen maar om even alles echt kwijt te kunnen en dingen weer helder te krijgen.
