Even wat geklaag de wereld in slingeren:
Volgens mij ben ik weer aan het hyperen (er is iig IETS met die schildklier aan de hand, kan haast niet anders), want ik heb het gevoel dat mijn buik ontploft, dat mijn kop ontploft (zo ziet die kop er ook uit), dat mijn borst implodeert, dat er iets heel ergs staat te gebeuren enz. Ik heb een beetje het gevoel dat ik ook heb bij nachtmerries, waarbij al mijn verdriet in mijn pens zit en ik niet kan huilen. En tegelijkertijd doe ik heel kortaf tegen mijn collega's. Oei, wat voelt dat ruk.
