"Ik ben niet de norm, ik ben niet de norm."
Ik probeer mezelf dit zoveel mogelijk voor te houden, zodat ik me niet zo gauw irriteer aan anderen, maar deze week faal ik daar in.
Ik irriteer me eraan dat mensen niet de eisen aan zichzelf stellen, die ik aan mijzelf stel. De noodzaak niet zien om zichzelf te ontwikkelen, zoals ik die wel zie. Dat men niet zo professioneel is als ik graag zou zien, terwijl ik wel met ze moet samenwerken.
Omdat ik zo graag tegen mensen wil zeggen dat ze wel een stapje harder mogen lopen, wat minder mogen klagen of dat ze juist meer waard zijn dan ze zichzelf voordoen.
Tegelijkertijd veroordeel ik mezelf over het op deze manier oordelen over andere mensen.
Ik weet dat je anderen niet kan veranderen, dus daarom probeer ik mijn eigen zienswijze te veranderen met deze mantra.
Maar ik blijf het lastig vinden.
