Zoon heeft een poepfobie ontwikkeld. Wat ervoor zorgt dat hij het 5-6-7 dagen ophoudt (inclusief overloopdiarree) waarna het er ineens uit komt omdat hij er niet langer controle over heeft. Zoals een uurtje geleden het geval was. En dan moet de een met hem gaan douchen, haren wassen enz. en de ander bed en kamer schoonmaken, wasmachine aanzetten, nieuw beddengoed opleggen enz. Ik kan echt wel huilen van vermoeidheid.
Zijn persoonlijk begeleider op school is er ineens mee gestopt. Als we voor de kerst geen vervanger hebben komt onze zoon in ieder geval 2 dagen in de week thuis te zitten. Ik heb op mijn werk al afspraken gemaakt over onbetaald zorgverlof.
De vakantie is geannuleerd omdat de eigenaars van de aangepaste vakantiewoning hun huisje verkocht hebben en de nieuwe uitbater er een normaal huisje van gaat maken.
Ik heb constant buikpijn van de antibiotica (baarmoederontsteking), de abces die die ik vorige week heb laten opensnijden is weer vol aan het lopen, mijn schildklierwaarden zijn weer helemaal fout en ik ging van mijn stokje op de parkeerplaats bij de supermarkt.
Het houdt gewoon nooit op. Soms lijkt het wel een nachtmerrie. Wij hebben ook de normale shit die iedereen heeft. Gisteren viel er een deurtje van onze krakkemikkige keuken af en legde mijn man een lekkende printertoner op het gloednieuwe matras dat er nu dus uitziet alsof er gigantische schimmelvlekken op zitten. Maar dat soort dingen, ik kan er gewoon niet meer mee dealen. Het is zo moeilijk om nog op te laden, om energie en levenslust te vinden. Gaat dit altijd zo blijven?
