Dochter wilde gisteren haar vader spreken, tegen 13u de eerste poging gedaan met hem in contact te komen. Daarna nog een paar pogingen, elke keer niet gelukt. Uiteindelijk kwam hij tegen 20u 's avonds met een slechte smoes. Toen sliep dochter inmiddels ook natuurlijk. Sneu wel want ze had aan het eind van de middag een flinke boze/verdrietige bui omdat ze haar vader niet kon spreken en het niet begreep.
Gisterenavond appte hij dat hij hier rond 10u vandaag wilde zijn want hij wilde wat leuks doen met de kinderen. Verrassing, hun vader is er nu (10u50) nog niet. En hem kennende duurt dat nog minstens een paar uur.
Ik heb de kinderen niet verteld dat hij wilde komen, die fout heb ik te vaak gemaakt. Maar ik vind het zo triest. En daarbij heb ik het gevoel op zulke dagen geen kant uit te kunnen want hij zal maar voor de deur staan voor de kinderen als we er niet zijn. Dan ben ik de boosdoener die hem het contact met zijn kinderen niet gunt.
