Waar wij wonen werken hele lieve mensen, die echt met de bewoners begaan zijn en 'out of the box' willen denken.
Toen wij hier kwamen wonen, met hondje, wilden meer mensen een hondje. Uiteindelijk heeft er 1 een hondje genomen/gekregen; een oudere man die niemand heeft en gek is op dieren. Het is een bejaarde shih tzu, beestje wordt af en toe door een andere bewoner wat verder uitgelaten, met baasje kleine rondjes en dat gaat zo prima, superleuk.
Nu is er een nieuwe bewoner, man is ook wat moeilijk ter been verder weet ik nog niet zo veel, maar zijn familie heeft voor hem ook een hond geregeld. Prima, als dat kan, maar dit is dus een Sharpei pup! Hoe dan?! Een pup is superveel werk om op te voeden, een Sharpei is geen makkelijk ras en dan ook nog best groot, en de eenpersoonsappartementen zijn de helft van ons appartementje, amper meer dan een kamer 😱
Ik weet dat ik me er niet mee moet bemoeien, en dat ik het los moet laten, maar ik word er zo verdrietig van want die hond is straks de dupe 🙁
