Lovely83 Cosis zie ik zeker zitten. Mijn zoon gaat al naar het expertisecentrum (bso en logeerhuis) van Cosis. Dit is via een zin-indicatie. Op dit moment mag Cosis niet behandelen omdat die indicatie nog bij Accare ligt. Ik heb bij de gemeente aangevraagd of die indicatie naar Cosis mag, mdo is al geweest. Nu moet ik wachten op de beslissing n.a.v. het mdo. Als zij nog behandeling zien zitten mag ik om de tafel voor de indicatie. En dan moet die commissie nog beslissen of ze de indicatie afgeven. Een hoop bureaucratie dus, maar dat zal je vast herkennen.
Weten jullie wat ik erg vind? Ik ging de laatste tijd echt twijfelen aan mezelf. Misschien heb ik iets over me dat ze me niet serieus hoeven te nemen (en ik weet dat ik door mijn eigen ass vlak kan overkomen, maar het is bij Accare en gemeente ook bekend dat ik ass-pdd-nos- heb dus dan zouden ze de professionaliteit moeten hebben om daar doorheen te prikken. Zeker als ik het verbaal goed kan uitleggen. Mijn gezicht en mijn stem zijn wat vlak maar mijn verhaal heeft wel inhoud).
Ik neem het accare heel erg kwalijk dat dr nog steeds geen hulp is. Terwijl ik in februari 2020 bericht heb gehad dat hij op de wachtlijst stond voor pmt, ik zag nl wel wat puberproblemen aankomen. Hij heeft dus nooit op die lijst gestaan, ze noemen het pech bij Accare. Dat de gezinsbehandeling niet doorging omdat ze ons zijn vergeten (wel intake gehad. Maar toen in de computer verkeerde vakje aangeklikt door een medewerker), noemen ze ook pech. Dat er zoveel is gewisseld van behandelaren, dat de psychiater niet reageerde op mijn telefoontjes en mailtjes toen het in november niet meer ging. Ze noemen het allemaal pech. "Jullie hebben wel heel veel pech gehad". Weet je, 1x of desnoods 2x pech kan gebeuren, maar keer op keer op keer, dat zou toch niet mogelijk moeten zijn?
En de laatste tijd ging ik echt twijfelen aan mijn eigen capaciteiten. Ik ben al zolang aan het vechten voor mijn zoon en loop steeds tegen muren aan. De laatste tijd slaap ik ook nog eens slecht. Cyclusgerelateerd overigens. Maar slaaptekort helpt natuurlijk niet mee. Ik kreeg echt zware gedachten over mezelf. De kinderen zijn nu een paar dagen bij mijn ouders, ik heb woensdag een afspraak bij de huisarts voor mezelf. Want ik ben op. Ik weet even niet meer waar ik zelf nog energie vandaan moet halen. En ik geef accare de schuld want het is volstrekt onnodig dat we er nu zo bij zitten. En als professionele organisatie kan je niet alles weg schuiven onder het kopje pech en vervolgens suggereren dat een kind beter ergens anders kan wonen. De huidige regiebehandelaren waren in de veronderstelling dat er de afgelopen paar jaar veel behandeling is geweest. Hoe dan, lezen ze de dossiers wel door?
Het is een vermoeiend proces. Andere ouders van kinderen met autisme weten dat je soms net wat harder moet werken om gewone dingen voor elkaar te krijgen. En dat is oké. Maar ik moet de kar wel alleen trekken omdat mijn ex weg is. En omdat accare niet reageerde op mijn noodkreten (toen zoon niet meer naar school durfde) en geen hulp bood ben ik mijn baan kwijt. Dat is niet direct de schuld van accare maar het heeft wel een rol gespeeld.
De hele combinatie van geen behandeling, bureaucratie, fulltime thuis zitten (geestdodend), het gedrag van zoon met alle gevolgen en het slaapgebrek breekt me op. Fijn trouwens om hier even mijn verhaal kwijt te kunnen. Ik moet nu dus echt even iets vinden om weer kracht uit te halen. Hoop dat praten met de huisarts helpt.
