Tantetil sorry voor deze late reactie. Het is echt iets van de laatste tijd. Ze wordt ook kwaad als haar vader haar iets wil uitleggen voor haar huiswerk. Hij gaat vaak te snel en ze irriteert zich daar aan. Als ik haar iets uitleg, gaat het wel goed.
Ze kwam de laatste tijd ook gefrustreerd uit school. Het bleek dat ze nog makkelijke sommen moest splitsen en dat ze niet in 'de snelle groep' zat. Wij waren wat verbaasd want ze is altijd goed in rekenen geweest. We hebben het er met de juf over gehad en zij dacht dat het een motivatieding was en dat ze zich wat zat te vervelen. Om haar meer te motiveren heeft ze haar extra, moeilijker werk gegeven. De frustratie is helemaal weg, maar wel heeft ze weer onzekerheden. 'Kan ik het wel, mama?' Of: 'hoeveel foutjes mag ik maken op een toets? Wat denk jij, tot welk cijfer is het nog goed?' En wij uitleggen dat we niet naar de cijfers kijken, dat als ze haar best doet het prima is, dat cijfers niet alles zijn.. maar het komt niet binnen. Ze is er nogal op gefixeerd en toen ze op haar rapport lager scoorde dan het vorige rapport, was ze ook boos op zichzelf. Terwijl wij haar alleen prijzen en ook uitleggen dat de leerstof een stuk moeilijker is geworden, dat ze hard heeft gewerkt en trots mag zijn op zichzelf, dat ze geliefd is in de klas en bij de juf... vind het moeilijk om aan te zien en mee om te gaan.
Ik denk wel dat het prepuberteit is. Haar haren worden vetter, een shirt 3 dagen aandoen gaat niet meer, ze is enorm gegroeid in de laatste paar maanden. Kan natuurlijk, ze wordt bijna 9.
