Rietjesbeker Jij kent m intussen wel, maar ik snap heel goed dat zij blijven hopen dat het nu eindelijk toch eens anders zal zijn en dat hij hun op de eerste plek zal zetten.
Op een of andere manier heb ik bijna het idee dat het eerder andersom is. Ik weet van mezelf dat al zou ik in coma liggen, ik nog een manier zou vinden om ze te kunnen zien als ik ze ruim een halfjaar niet gezien zou hebben. De kinderen staan voor mij bovenaan, en dat is voor mij zo vanzelfsprekend dat ik dat ook op hem projecteer. Nog steeds gewoon, zo stom. 🤦♀️
Ik zou ook beter moeten weten, maar steeds vervaagd alle shit naar de achtergrond, is het een paar maanden rustig, en dan ga ik vanzelf weer geloven dat hij ook zo kan zijn.
Terwijl de kinderen gewoon doodleuk zeggen 'we weten niet beter, we zijn het gewend'.
Misschien dat het ook zoiets is als ze zelf kinderen krijgen dat ze er anders naar gaan kijken? Ik weet het niet. Ze balen vooral over het eten, over hem zelf zijn ze vrij laks.
