Zonnebloem Ik ga even reageren vanuit de grond van mijn hart en met de beste bedoelingen en ben me er van bewust dat in mijn reactie heel veel van mijzelf/onze zoektocht en frustratie zit. Ik ga er op vertrouwen dat je snapt dat ik dit met de beste bedoelingen schrijf.
Waarom, WAAROM, wachten? Waarom moet er nog 6 maanden voorbij gaan voordat N. door de molen gaat? Waarom eindeloos analyseren, verklaren, observeren, koesteren en beschermen maar niet naar school gaan en met je vuist op tafel slaan? Waarom kan dit zo doorgaan? Waarom staat er niet voor volgende week een gesprek met school op de planning waarin je aangeeft dat dit niet zo verder kan, dat je veranderingen eist en dat je anders je kind thuis houdt omdat dit schadelijk is voor hem. Waarom moet het allemaal zo vreselijk lang duren voordat er écht actie ondernomen wordt?
Je hebt een kind dat met de dag meer kapot gaat van binnen. Dat zich aanpast, dat zichzelf verliest. Met de analyse dat het ligt aan faalangst of perfectionisme kom je er niet. Sorry. Wordt hij onderschat dan moet hij op waarde geschat worden. Dan moet hij dus naar groep 3 na de herfst. Punt. Zijn faalangst gaat niet over in een klas waar hij onder zijn kunnen presteert. Zijn perfectionisme wordt groter zo lang hij niet écht leert dat fouten maken oke is. Zijn zelfbeeld en identiteitsgevoel raken gefragmenteerd in een omgeving waar hij niet op zijn plek is. Jij kan reflecteren, steunen, knuffelen en mentaliseren tot je een ons weegt maar er is meer nodig. School moet in beweging komen en om school in beweging te krijgen moeten jullie in beweging komen.
Het CJG, een orthopedagoog, de buurvrouw, je kan in gesprek met wie je wil maar zolang het bij “praten over” blijft verandert er niks. Jij voelt je gesteund en gezien en dat is fijn, maar dan?! (dit nog los van de voorbarige conclusies die ik eigenlijk vind dat getrokken worden op basis van een individueel gesprek, maar dat is een ander verhaal).
Zoek een tester die op korte termijn plek heeft. Laat ze de KIQT+ afnemen en onderzoeken of er ADHD speelt. Wachten gaat je echt niks brengen.
En stop met "maar wie ben ik". Die houding maakt je passief en onderdanig in het contact met anderen. Jij bent de moeder van N. Jij kent hem het beste. Jij ziet hem en voelt tot in het diepste van je hart dat het niet goed gaat. Daar ga je dus voor staan want jij bent de enige die dat kan doen voor N.
Einde tirade die ik met alle liefde en beste bedoelingen voor jouw N. mijn N. en alle andere 'N'etjes' in de wereld geschreven heb.
