Manque en Sevenof9 vaak weet ik het niet, denk ik. Dan zit ik al zolang in mijn eigen hoofd te draaien en af te dwalen met mijn gedachtes, dat het onmogelijk is iets concreets te formuleren.
Ik vind het bijvoorbeeld niet fijn dat mijn man, nu in dit voorbeeld met mijn vader, er allerlei zaken bij haalt die volgens mij echt niet ter zake doen. Een zotte opa (om het zo maar even te zeggen), beschadigt je kinderen normaal gezien niet. Beschadigen zou zijn als hij ze zou manipuleren, tegen ze schreeuwen, ze onveilig doen voelen, ze beledigen/onderdrukken... en dat is niet het geval. Totaal niet, zelfs. Hij is eerder niet bezig met corrigeren en andere opvoedkundige dingen, dan wel.
Als mijn man dan zegt dat ze beter geen opa hebben dan zo'n opa, raakt dat mij wel ja. En dan is het voor mij moeilijk om op dezelfde droge manier aan te geven dat ik dit eigenlijk niet vind kunnen en zelfs naast de kwestie vind. Want overtuigen kan ik hem toch niet. Dan zink ik gelijk weg in emoties en probeer ik het in mijn hoofd zelf op te lossen. Hoe langer het duurt, hoe meer ik erin verstrikt raak en hoe moeilijker het is te communiceren daarover.
@Manque gewoon zeggen dat ik steun wil ipv een concrete oplossing zal al een stap in de goede richting zijn. Meestal zit mijn innerlijke stem te huilen 'maar jij begrijpt me niet!', maar dat is ook allesbehalve constructief, en ook gewoon niet waar.
