iMoeder Ik denk zelf persoonlijk dat dingen zoals depressie ook wel samenhangen met je manier van denken.
Ik vind dit echt heel pijnlijk om te lezen. Een paar jaar geleden was ik er ook echt boos over geworden, omdat het mij het gevoel gaf dat mensen met dit soort denkbeelden onterecht de schuld van een depressie bij iemand zelf leggen. Hetzelfde als wanneer mensen zeggen dat het tussen de oren zit.
Tegenwoordig weet ik dat je gelijk hebt over het feit dat je met bepaalde manieren van denken een depressie in de hand kunt werken. Het probleem is alleen dat ik door de manier waarop de bedrading in mijn hersenen loopt nauwelijks in staat ben om anders te denken en voelen. De manier waarop de bedrading in mijn hersenen loopt is namelijk niet zoals die bij mentaal gezonde mensen zou moeten lopen. Dit is zo ontstaan door (traumatische) gebeurtenissen in mijn jeugd. Ik ben nu al jaren in therapie bezig om de manier waarop de bedrading in mijn hersenen loopt te wijzigen en merk daarin al veel verschil. Toch steken oude patronen in mijn manier van voelen en denken soms nog de kop op. Dat gebeurt vooral op momenten dat de mentale druk het hoogst wordt. Dat is ook logisch, want dat zijn juist de momenten waarop je het meest geneigd bent om terug te vallen op vertrouwde overlevingsmechanismen.
Ik vind het lief dat je wil helpen. Ik denk alleen dat je mij en de patronen in mijn manier van denken en voelen daarvoor te weinig kent. (Bijna) alle praktische tips had ik zelf ook al bedacht en een aantal dingen doe ik zelfs al. En dat helpt ook echt wel wat. Het verandert alleen niet de sluimerende gevoelens van verdriet, angst en machteloosheid die ik steeds voel op de achtergrond.
