Ik heb wel nog wat traantjes gelaten toen mijn ex ging trouwen een paar weken geleden. Eigenlijk vooral om de snelheid ervan.
Mijn kinderen vonden de dag leuk, maar vooral bij mijn oudste begint het nu te bezinken. Die tekende gisteren ineens een huilend meisje achter een raam die naar de regen kijkt… voorzichtig gevraagd of zij dat meisje is en waarom ze dan verdrietig is. Het gaat toch allemaal wat snel voor de kinderen, ze heeft nog steeds wel eens verdriet omdat haar papa en mama uit elkaar zijn en ze word nu bij papa ook gelijk weer geconfronteerd met een ander “gezinsleven”. Mijn oudste zei gisteren ook in één keer dat papa niet echt getrouwd is… toch wel voorzichtig duidelijk gemaakt dat dat wel het geval is.
Over 3 maandjes komen mijn ex en zijn vrouw hier in de buurt wonen, ik denk dat dat best veel zal schelen voor de kinderen! Scheelt een hoop gesjouw.
Ik sta gelukkig nog steeds op goede voet met mijn ex, we helpen elkaar waar kan en dat is fijn, ook voor de kinderen.
Verder vind ik het leven zoals het nu is druk, ik focus op mijn kinderen en baan, daardoor loop ik qua huishouden een beetje achter de feiten aan, maar dat komt wel goed, ooit.
Wat liefde betreft, daar heb ik eigenlijk geen zin meer in, ik wil dit niet nog eens meemaken. Ik hield echt van mijn ex en ik vind de pijn van de scheiding echt heel erg. Dus so be it, ik maak mijn leven alleen met mijn kindjes wel gewoon leuk, haal daar mijn geluk uit. En doe voor mezelf dingen die ik leuk vind als ze er niet zijn, naar de sauna, flinke wandeltochten maken, thuis luieren met een boek, ver fietsen, alleen shoppen en naar de bergen gaan als het kan.
