Ik zou er achteraf gezien niet voor gekozen hebben om 2 kinderen zo snel achter elkaar te krijgen.
Mijn oudste 2 schelen 14 maanden in leeftijd. Ik zou mijn zoon, die als 2e kwam, natuurlijk nooit meer kunnen missen. Maar toen ik zwanger van hem raakte wisten we nog niet dat onze dochter een verstandelijke beperking had (logisch ook natuurlijk, ze was toen pas 6 maanden). Onze dochter was een supermakkelijke baby, ik was supernaïef en dacht dat een volgende baby ook wel zo makkelijk zou zijn. Niks bleek minder waar, zoon huilde vreselijk veel. Toen dat eenmaal minder werd kwam een beetje aan het licht dat dochter zich toch wel erg langzaam (tot niet) ontwikkelde en begon het hele moeilijke en zware proces van het afscheid nemen van het beeld dat je hebt bij het krijgen van een kind omdat je tot het besef komt dat jouw kind nooit naar regulier onderwijs zal gaan, zal gaan studeren, op zichzelf zal gaan wonen, nooit kinderen zult krijgen etc. etc.
De afgelopen jaren zijn echt overleven geweest en ik heb vaak het idee dat ik onze oudste zoon te kort heb gedaan. Geen aandacht voor hem had enzo.
Inmiddels zitten we in wat rustiger vaarwater en hebben we er een 3e bij. Dochter is een heerlijk kind, maar het is zeker niet makkelijk met haar en dat zal ongetwijfeld altijd zo blijven...
