Mijn zoon slaat regelmatig een maaltijd over. Ik ga daar echt geen strijd van maken. Toen hij door had dat daar geen strijd van werd gemaakt, ging hij strijd maken van het rustig aan tafel zitten, dan ging hij zijn placemat op de grond gooien of bestek, of hij bedacht wel iets anders vervelends. In eerste instantie ging ik die strijd aan en was ik dus meer met hem bezig op de trap te zetten dan zelf rustig eten.
Dus in tegenstelling tot wat ik hier bij sommigen lees, heb ik dat ook heel bewust helemaal losgelaten. Ik wil zelf ook een rustige en gezellige maaltijd en heb geen zin om een peuter aan tafel te dwingen, waarna hij toch naar de trap moet omdat hij aan tafel de boel op stelten zet.
Komt hij niet aan tafel dan niet. Tv gaat uit en we doen geen zaken met hem tot hij erbij komt zitten. Dat werkte prima, want onze maaltijden waren weer rustig en gezellig. In het begin kwam hij dan regelmatig pas aan tafel als wij helemaal klaar waren (of helemaal niet). En dan gingen we ook gewoon alles afruimen, behalve zijn eten. Dat vond hij blijkbaar toch niet zo’n succes, want inmiddels komt hij uit zichzelf gewoon aan tafel zitten.
Eten is nog steeds wisselend, maar hij groeit goed en is gezond, waardoor ik aanneem dat het goed genoeg gaat met eten.
En wat tafelmanieren dan betreft: dat leert hij uiteindelijk echt wel. Van mij hoeft dat niet per se helemaal goed te gaan als ze 2 of 3 jaar oud zijn. Ik leer mijn zoon nu liever eerst dat het avondeten een gezellig gezinsmoment is.
En denk ook dat hij beter/meer eet als hij uit zichzelf aan tafel wil komen. Het aan tafel blijven zitten, leert hij ook doordat wij het voorleven. En als regel kunnen we dat vaster gaan handhaven als hij groter is. En dat levert voor mij een win-win situatie op: peuter komt vrijwillig en dus gezelliger aan tafel, ik kan ook rustig van mijn maaltijd genieten en mijn andere kinderen kunnen hun verhaal bete kwijt aangezien er geen krijsende peuter zit, of een moedr die steeds van tafel verdwijnt om een peuter op de trap te zetten.
