Geen idee of dit topic hier goed staat, maar oke.
Al jaren zit een vriendin van mij niet goed in haar vel. En dat is met de jaren erger geworden. Zij en haar gezin (getrouwd,2 kids) hebben de afgelopen jaren enorm veel meegemaakt. Voornamelijk lichamelijk; ziekte en verwerking van haar jeugd.
Doordat zij vaak niet meegaat naar verjaardagen, uitjes met de vrienden, etc is haar wereldje erg klein geworden. Wanneer ze mensen dan ergens ziet, loopt ze liever door dan de vragen te krijgen hoe het met haar is. Zelfs haar kinderen wil ze niet meer ophalen van hun sporten omdat mensen iets aan haar kunnen vragen.
Ook de reden dat ons contact veel minder is. Op appjes reageert ze niet of met 1-2 woorden. Bezoek wil ze liever niet en als ik haar zie, zegt ze niet veel.
Een tijd geleden heeft ze suïcale neigingen gehad en is opgenomen geweest. Medicatie aangepast en daarna volgden een aantal goede weken. Maar het is opnieuw mis nu.
Via haar man (goede vriend van mijn man) begrepen we dat ze weer gedachtes heeft. Ze zitten in meerdere trajecten, want ze wil niet dood. Maar toch is ze niet levenslustig zeg maar.
Ik weet inmiddels niet meer wat te doen, of te zeggen. Voorheen heb ik bij haar aangegeven haar met rust te laten, omdat het voor haar niet leuk is steeds af te zeggen of negatief te moeten reageren. De bal ligt daar. Als zij me nodig heeft, al is het maar voor een knuffel, zal ik er zijn. Dit heb ik haar gezegd en vond ze fijn. Maar al weken heb ik niets gehoord.
Ik vind het verschrikkelijk haar zo te ‘zien’ (voor hoever je van zien kunt spreken). Maar kan niets doen, en dat frustreert.
Ze weet dat ik er voor haar wil zijn, dus ik wil me niet opdringen. Maar toch.. is er iets dat ik kan doen voor haar? Of is het beter die bal te laten liggen?
Misschien is het puur mijn gedachte dat ik anders geen goede vriendin voor haar ben?