Sinds dit jaar zit onze middelste in groep 3. Hij was er helemaal klaar voor, heeft vorig jaar al wat leren lezen en rekenen, zat goed in zijn vel en was ontzettend vrolijk. Omdat mijn oudste echt moeite had met aanpassen in groep 3 en ik ook van anderen hoorden dat ze zeker tot de herfstvakantie vaak erg moe zijn, was ik niet erg verbaasd dat ook hij wat opstartproblemen had. Snel moe en overprikkeld, perfectionistischer dan normaal, minder spelen met vriendjes. Maar inmiddels ben ik niet meer overtuigd dat het alleen daaraan ligt. Hij blijft moe, huilt snel, geeft aan moeite te hebben met vriendjes maken en vooral, hij heeft heel veel moeite om zich te kunnen concentreren. En dat vindt hij heel moeilijk omdat hij het wel graag goed wil doen.
Qua prestaties valt het hartstikke mee. Hij scoort prima, leest alles wat los en vast zit en snapt ook goed wat hij leest. Qua rekenen kost het wat meer moeite, maar volgens de juf gaat het ruim voldoende.
Maar ik zie dat hij aanmoddert. We hebben nu afgesproken dat hij even weg mag lopen als hij overprikkeld raakt. Dat helpt wel, maar vanmiddag was hij toch weer in tranen omdat zijn klasgenootjes zoveel herrie maakten tijdens het omkleden na de gymles en hij daardoor niet gefocust genoeg was om zichzelf aan te kleden.
Ik merk dat hij ontzettend veel moeite kan hebben om zich te concentreren. Ook bij iets simpels als aankleden of naar de wc gaan moet zijn aandacht vaak gestuurd worden. Tegelijkertijd kan hij bij bepaalde zaken prima die focus opbrengen. Daardoor vind ik het niet overduidelijk 'fout'. Het is wel een issue wat zijn juf ook opvalt en de reden waarom hij nu in een extra klein clubje zwemles krijgt.
Het lastige vind ik nu dat we met de oudste een heel traject hebben omdat hij dusdanig gefrustreerd raakte door het gebrek aan uitdaging op school en allerhande daaraan gerelateerde zaken dat hij richting een depressie ging. Ik wil niet te snel aan de bel trekken, het ene kind is de andere niet en ieder moet ook gewoon zijn weg kunnen vinden. Tegelijkertijd wil ik ook niet zo lang aanmodderen als bij de oudste, daar is niemand bij gebaat. En waar moet ik zijn hiervoor? Ik vind het gewoon lastig om mijn gevoel heel aanwijsbaar te maken. Dus hoe ga ik dan een gesprek aan?
