Ik probeer steeds duidelijker te worden. Het was mijn eigen psychische gesteldheid en de stress van ons dagelijks leven dat me deed inzien dat ik geen tijd en zin meer had in flauwekul als wenselijk knikken en gezwam aanhoren. Voorheen was ik echt een brave inborst die mensen niet durfde te onderbreken, maar dat doe ik nu wel. Het leven is een beetje te kort om het uitgebreid over het weer te hebben. Ik probeer het wel met een grap te doen, of een beetje omwonden door ineens een vraag te stellen over een totaal ander onderwerp. Ben nog erg bang dat mensen me onaardig vinden als ik aangeef wat ik wel en niet wil en waar ik genoeg van heb.
Onlangs had ik iets meegemaakt waar ik boos van werd, dus ik kwam thuis klagen tegen mijn man. Die reageerde met: "Ja, maar wat had jij dan gedaan"
En ik zei: "Nee Luc, ik wil geen kritische zelfreflectie, ik heb een medestander nodig."
Waarop hij even een knop moest omzetten en overging tot schelden op de persoon met wie ik een conflict had gehad 😂
Klinkt als een rare poppenkast, maar hij vindt het superfijn als ik gewoon aangeef wat ik nodig heb: iemand die met me mee vloekt, iemand die me geruststelt, met rust laat of inperkt. Maar dan moet ik dat wel uitspreken! En eigenlijk is het helemaal niet zo moeilijk. Het wordt zelfs steeds makkelijker, hoe vaker je het doet.
Ik heb er nog wel moeite mee op mijn werk. Ik merk dat ik erg gevoelig ben voor hiërarchie. Dat wil ik niet, maar dat zit er nu eenmaal in van thuis uit, denk ik. Als iemand dan iets zegt waar ik het niet mee eens ben, denk ik al snel dat ik het waarschijnlijk verkeerd begrepen heb, want die ander zou toch nooit iets zeggen dat niet klopt? Op die manier. Daar moet ik nog wat mee.
