M was boos op mij, en ik had het idee dat ik haar (onbewust) gekwetst had. Met haar gaan praten, want ik kan het niet oplossen als ik niet weet wat het is. Ze wilde het niet zeggen, alleen dat F er ook last van had en ze al vaker samen overlegd hadden dat ze dat niet leuk vonden.
Dus, met z'n allen om de tafel. Ik voelde me echt een waardeloze moeder op dat moment zeg, mijn kinderen die ergens mee zitten en dat niet durfden te zeggen tegen mij, maar ondertussen wel steun zoeken bij elkaar.. Haalde me vanalles in mijn hoofd. 😬
Iets gezegd in de trant van: jullie mogen alles zeggen hoor, je hoeft niet bang te zijn dat ik boos wordt of gekwetst raak, maar ik wil vooral dat jullie eerlijk zeggen wat er is. Ik ben geen perfecte moeder en dat weet ik, maar ik wil wel graag leren van mijn fouten maar dat kan ik alleen als jullie zeggen wat ik fout doe en wat ik kan doen om te helpen.
Stilte. Kinderen kijken elkaar aan. Spanning stijgt. Ik zet me schrap voor de aanval. Bel jeugdzorg maar, want nou gaan we het krijgen. Mijn arme kinderen die al zo lang rondlopen met iets enorm pijnlijks en ik heb dat volledig gemist..
M: nou... ehm... wij vinden..
Stilte. Hartkloppingen. Zweet breekt uit.
F: we vinden het niet zo leuk dat..
...
Nouja.. als we chips krijgen is jouw bakje groter dan die van ons en dat vinden we niet eerlijk. We willen voortaan graag wat meer chips.
🙈🤣
