Als we op bezoek zijn bij schoonfamilie dan is de gewoonte dat de kinderen de volwassenen begroeten.
Grote R (autist) ‘moet’ dat dus ook. (Zou hij het niet kunnen dan zouden we het uiteraard nooit van hem vragen)
De bedoeling is dan om naar iemand toe te gaan. Kus. “au revoir”, en dan naar de volgende persoon. R vind dat prima maar ziet totaal het nut niet. Het hele hallo en doei is voor hem totaal niet belangrijk.
Gisteren kwam hij op het geniale idee om gewoon koppen te tellen en in zijn algemeenheid gedag te zeggen.
Ik: Ga maar gedag zeggen tegen iedereen, R.
R: “quatorze, a bientôt!”
🤣
