Ik ben op. Ik kan niet meer. Mijn lichaam is te moe.
Te moe om te slapen, te moe voor nou eigenlijk alles.
Het moeilijke besluit genomen: stoppen met de winkel, te minderen met extra werkzaamheden.
Dat betekent dat het bedrijfje vd oudste ook een andere werkruimte moet gaan vinden. Met een beetje geluk hebben we iets gevonden, maar weten pas eind volgende week of het wat is. Extra balen, want nu gaat dr bedrijfje eindelijk een beetje lopen, veel mond tot mondreclame, en lopen steeds meer mensen binnen om een afspraak te maken.
Vanwege mijn dalende inkomsten, moeten we ook gaan verhuizen.
Morgenavond ga ik kijken naar een studiootje. Voor de oudste zijn we afgelopen vrijdag al wezen kijken voor een kamer. Dat is eigenlijk wel het allermoeilijkste besluit wat ik ooit zal moeten nemen. Het besluit om te gaan verhuizen. Met die krankjorume huurprijzen, zelf hier. Is het vinden van een betaalbare 3 kamer woning onmogelijk geworden. (Kopen kan ik niet) Dus dan maar zo. Het zal mij wel meer rust geven, gewoon alleen wonen.
Geen irritatie meer qua was, wat overal ligt. Zo klaar met opruimen en schoonmaken. Maar ik heb zo last vh gevoel dat ik haar de deur uitzet. Want eigenlijk wilt ze niet op kamers. Als ze thuiskomt gaat ze altijd naar dr kamer, komt enkel beneden om te eten, en verdwijnt dan weer.
De studentenkamer wordt zoals al dr slaapkamers onwijs leuk ingericht. De muren krijgen een leuk kleurtje, er komt laminaat in. Al zo aan het schuiven met de indeling dat het leuk en praktisch wordt.
Ze deelt de wc en de badkamer met 1 ander meisje. Geen gezamenlijke woonkamer, dat vind ze fijner. In het verleden is ze nogal gepest, dus die angst zit er altijd er nog in. Het is in de buurt, dus we eten min. 3 keer per week bij elkaar. Mijn vriendinnen zeggen: leuk voor dr, wordt ze lekker zelfstandig van.
En toch moet ik er telkens ervan huilen.
Ik ga al heel lang over me grenzen heen. Ik heb 24/7 pijn, al 10 jaar lang. Ik slaap slecht. Sinds 4 mnd heb ik daarnaast een darm probleem. Alle onderzoeken tot nu toe hebben ze niets kunnen vinden. Dus ik vermoed het antwoord al: spastische darm, oftewel we weten het niet meer, je zult ermee moeten leven.
Dat betekent: alweer me leven aanpassen.
Alleen nu zijn de gevolgen drastischer. En ontomkeerbaar.
