Ik kreeg net een tip waar ik ook wel wat in zie.. diegene zei namelijk dat ik me minder moest bezig houden met proberen te voorspellen hoe mijn ex en zijn vriendin gaan reageren en me daar aan aan te passen, maar vooral gewoon mezelf te zijn. Logisch op zich 🙄
Ik vraag me af of mijn aversie tegen zijn leugens er niet voor zorgen dat ik me alsnog probeer aan te passen aan de situatie door juist het tegenovergestelde te doen en mijn ex op die manier alsnog de macht geef over mijn houding.
Ik ben zelf namelijk best open over wat er gebeurt is, ik zal niet in alle situaties in detail treden (zeker niet waar de kinderen bij zijn), maar ik lieg er ook niet over en verberg het niet. Het is gebeurd, het heeft mij gevormd, het is een deel van mijn leven en dat hoort er nou eenmaal bij. Als ik het gesprek aan ga met de insteek dat zij op de hoogte is -wat ze zou moeten zijn in mijn ogen- dan kan ze vanuit daar haar eigen conclusies trekken. Een vraag als 'wat doe je voor werk', kan ik dan gewoon beantwoorden zoals ik in iedere andere situatie zou doen: door alles wat er tussen ex en mij gebeurd is heb ik ptss dus momenteel werk ik niet. Wat doe jij?
De kinderen weten daar vanaf, dus daarvoor hoef ik ook niet moeilijk te doen, ik hoef dan niet te liegen, en wellicht dat het bij haar wat alarmbellen kan laten rinkelen.
Ik denk dat ik op die manier het meeste bij mezelf kan blijven, dus dat vind ik ook een serieuze optie om te overwegen..
Het liefst zou ik inderdaad zonder kinderen gaan @iMoeder, maar ik denk dat hij daar niet voor open staat (waarschijnlijk beseft hij maar al te goed dat de kinderen de voornaamste reden zijn dat ik me zal inhouden en niet direct alles op tafel gooi). Ik ga het wel voorstellen!
Iemand anders als begeleiding ga ik niet doen, ik wil haar zelf ook kunnen zien.