Wanneer begon bij jullie de peuterpubertijd?

Volgens mij doe je het hartstikke goed hoor! Bij ons wisselde het wel eens wat hielp, maar negeren toch het meest. Na een tijdje kon ik de driftbuien vaak wel aan zien komen (moe/honger) en ze regelmatig zelfs voor zijn.

Wij hadden onze eerste driftbui met 14 maanden. Om een trui...

Hier niet echt een hevige peuterpuber. Hij heeft wel zijn momentjes van klagen en dramatisch doen.
Dat is dan idd negeren. Hij laat zichzelf vallen, en forceert dan tranen en een dramatische blik. Ik zeg dan vaak iets van: 'Nee doe normaal' en loop weg. Zo'n moment duurt een minuut, soms niet eens en dan is het voorbij. Deze begonnen rond 2 jaar. Maar de ene peuter is daar vroeger in dan de andere. 1.5 jaar is veelvoorkomend. Sterkte

Een paar keer heeft R het wel echt heel heftig gehad. Zó boos, dan blijf ik liever in de buurt want hij heeft zichzelf niet onder controle dan. Dan zit ik erbij maar doe niets want dat maakt het erger. Soms praat ik zachtjes, zeg dat ik hem begrijp, dat het goed komt. Die buien (die op 1 hand te tellen zijn) kunnen 20 minuten duren. De aanleiding is voor mij ook niet altijd duidelijk waardoor de juiste aanpak ook moeilijk inschatten is vind ik.
Bij gewone drama is het hier duidelijk: afwijzen en negeren , haha.

Hier begon het ook rond 1,5 jaar. Laten uitrazen is hier de key. Aandacht geven of time out werkt allemaal ave rechts. Ik blijf in de buurt. Zeg af en toe dat hij mag komen knuffelen wanneer hij dat wilt en laat hem verder. op een gegeven moment komt hij vanzelf naar me toe. Dan benoem ik nog even wat rot dat je zo boos/verdrietig werd en dan leid ik.hem.af. (en knuffelen we).

De ene keer duurt het 1,5 uur, de andere keer een kwartier..

Rietjesbeker hier een dochter van precies dezelfde leeftijd, met hetzelfde gedrag
Het is echt een heksje op het moment. Ik negeer het meestal. Soms merk ik wel dat ze juist behoefte heeft aan een knuffel dus dan neem ik haar bij me. Maar meestal wil ze dat juist niet

Oh het enige wat ik in de gaten houd dat hij zichzelf wel veilig houd. Als hij met een uitbarsting komt midden op de trap, dan is het gewoon in de houdgreep naar beneden en hekje dicht.

Hier zijn die buien er al sinds hij ander half is. Liggen op de grond, hoofd op de vloer bonken, bijten in spullen om ze vervolgens weg te gooien en dat duurt dan ongeveer 20 minuten. Niks helpt, nou ja soms helpt het om hem letterlijk uit de situatie te halen, dus dan draag ik hem naar buiten en gaan we bomen tellen.

Honkeytonk De ene keer duurt het 1,5 uur, de andere keer een kwartier..

1.5 uur!? die is dan helemaal kapot daarna of niet? (En jij ook)

[verwijderd] ja . Zolang gebeurd ook voornamelijk s nachts na een nachtangst (echt een tester voor je geduld) of als hij heel moe is. Dat probeert ik dus wel altijd echt te voorkomen. Bijna altijd na zolang is het daarna knuffelen, drinken en slapen.

Maar tis een eigenwijze en koppige doorzetter.. ook in z'n buien

Hier begon t feest met 1,5.

Ik benoem wat er gebeurt: “je bent nu boos omdat je je broertje niet in mag smeren met dreft” (waar gebeurd...) “maar dreft is om de borden schoon te maken, niet om je broertje groen mee te verven”.

Is dan even woest, verdrietig, wil niks.

Ik blijf in de buurt zodat ze me kan zien, maar laat r even gaan en loop eens in de paar minuten na dr toe en leg mn hand op dr hoofd of een aai over dr rug en zeg nog kort iets als dat t ook lastig is als dingen niet mogen die je graag wilt (of iets dergelijks).

Meestal duurt t een minuut of 10-20, dan huilt ze even bij mij uit en benoem ik al knuffelend voorzichtig dat ze misschien ook wel heel moe is (of wat er dan ook mi aan ten grondslag ligt, vaak is er namelijk wel íets aan de hand, zeker als dr boosheid heel irreëel is, maar soms ook niet en dan benoem ik dat ze gewoon even boos of verdrietig is en dat dat mag).

Kusje, knuffel, afleiding zoeken en dat is t meestal.

We moeten niet vergeten dat die kids hun emoties nog helemaal niet kunnen reguleren. Daar zijn wij voor om ze daarbij te helpen. Mij helpt het om op die momenten te bedenken hoe ik graag zou willen dat zij later zelf met die emoties om gaat: niet negeren en afwijzen, maar met (zoveel mogelijk) rust kunnen beschouwen, er op kunnen reflecteren en er mogen laten zijn. Maar dat is persoonlijk.

Wij gingen van pittige baby naar dreinende dreumes en vervolgens peuter-puber, gewoon vloeiend in elkaar over. Vanaf kleuter (en vooral starten op school) werd het minder.

Rietjesbeker Lijkt me helemaal prima. Soms werken aanrakingen of vergelijkbaar hier ook juist als een rode lap op een stier. Dan zal ik ook eerder andere middelen aanwenden om haar te laten weten dat ik er ben (af en toe iets zeggen idd).

Als je beschikbaar bent is dat voldoende denk ik. Met negeren bedoel ik meer helemaal uit contact gaan als ouder.

Owl Ik kan geloof ik ook niet echt bedenken van: 'vanaf tóén zat ze in de peuterpuberteit'. Wat niet bepaald betekent dat ze nooit een driftbui heeft

Rietjesbeker Haha, inderdaad, faaaase!

Hier is zoon 1 jaar en 4 maanden en hij heeft dus nu ook al van die driftbuien af en toe. Dan wordt hij zo boos dat hij keihard aan het haar van zijn broer trekt of hij pakt speelgoed en gooit het naar zijn broer. Hij is dan ook niet voor rede vatbaar en duurt ongeveer een kwartier. Meestal gebeurt dit wel als hij moe is dus dat probeer ik nu elke keer voor te zijn.

Hier ook ongeveer rond de 1,5 jaar. Rond 2 jaar werd het nog erger. En tegen de 2,5 a 3 jaar werd het weer wat makkelijker.