Hier begon t feest met 1,5.
Ik benoem wat er gebeurt: “je bent nu boos omdat je je broertje niet in mag smeren met dreft” (waar gebeurd...) “maar dreft is om de borden schoon te maken, niet om je broertje groen mee te verven”.
Is dan even woest, verdrietig, wil niks.
Ik blijf in de buurt zodat ze me kan zien, maar laat r even gaan en loop eens in de paar minuten na dr toe en leg mn hand op dr hoofd of een aai over dr rug en zeg nog kort iets als dat t ook lastig is als dingen niet mogen die je graag wilt (of iets dergelijks).
Meestal duurt t een minuut of 10-20, dan huilt ze even bij mij uit en benoem ik al knuffelend voorzichtig dat ze misschien ook wel heel moe is (of wat er dan ook mi aan ten grondslag ligt, vaak is er namelijk wel íets aan de hand, zeker als dr boosheid heel irreëel is, maar soms ook niet en dan benoem ik dat ze gewoon even boos of verdrietig is en dat dat mag).
Kusje, knuffel, afleiding zoeken en dat is t meestal.
We moeten niet vergeten dat die kids hun emoties nog helemaal niet kunnen reguleren. Daar zijn wij voor om ze daarbij te helpen. Mij helpt het om op die momenten te bedenken hoe ik graag zou willen dat zij later zelf met die emoties om gaat: niet negeren en afwijzen, maar met (zoveel mogelijk) rust kunnen beschouwen, er op kunnen reflecteren en er mogen laten zijn. Maar dat is persoonlijk.
