Zondag liepen wij heerlijk op een marktje hier op ons vakantie-eiland. Nietsvermoedend. Heerlijk een mega-mojito op en we genoten van de zon, de muziek en de mensen.
De laatste inseminatie was ongeveer 4 weken geleden en had ondertussen mijn menstruatie en een negatieve test gehad. Dus wij gingen op vakantie met als doel alles even los te laten en te genieten van alles dat dit mooie eiland te bieden heeft.
Maar nu komt het... Rond 2 uur kreeg ik ineens enorme krampen, die met vlagen erger werden en soms afnamen. Ik wist direct dat het de streek rondom de baarmoeder was. Dat voel je gewoon.
We kregen hulp van hele lieve locals en mijn vriend kon snel de auto halen. We zijn naar de Spoedeisende Hulp gereden van het dichstbijzijnde ziekenhuis. Na uren wachten mochten we eindelijk naar de dokter. Ik deed mijn verhaal, hij deed enorm zijn best om Engels te praten en om mij te begrijpen. Toen ik aangaf dat we bezig waren voor een kindje viel er bij hem een kwartje. Ik moest bloedprikken en urine afgeven om eerst eens te kijken of ik zwanger was.
Dit prikken gebeurde in een aparte ruimte. Ze legden een infuus aan en konden via dat infuus bloed afnemen en erna een pijnstiller aanleggen. Dit hielp wel, maar de krampen bleven wel met vlagen aanwezig.
Na weer uren wachten kwam de uitslag. Ik was zwanger. Na 2 jaar eindelijk zwanger, maar het was niet goed.
De dokter maakte zich zorgen om mijn pijn en ik moest mee om een echo te laten maken door de gynaecoloog om te kijken wat er gaande was. Mijn vriend mocht eindelijk met mij mee. Tijdens het prikken en het infuus mocht hij niet mee en heeft uren alleen zitten wachten zonder update. Hij had mijn telefoon bij zich dus ik kon geen snel appje sturen.
Bij de gynaecoloog weer het verhaal gedaan. Ik moest gaan liggen voor een inwendige echo. De gynaecoloog en de andere arts keken samen naar het scherm. Ze keken en keken. Overlegden in het Spaans. Keken zorgelijk.
En toen kwam het vreselijke nieuws: ‘your pregnacy is not in your uterus.’
Ze zag een hoop vocht/bloed in de buikholte, wat kon wijzen een geknapte eileider. Ik zou direct geopereerd moeten worden om dit te verwijderen en om te kijken waar het vruchtje zit. Ik was nog stabiel en verloor vaginaal nog geen bloed. Direct opereren zou beter zijn dan afwachten.
Het halfuur dat volgde leek wel een achtbaan. Alle oorbellen uit, piercings uit, nagellak eraf, bloedafname, enz enz... en ondertussen was ik bang. Heel bang. Overstuur door het nieuws en bang voor de operatie. Wat zouden ze aantreffen? Kan ik hierna ooit nog zwanger worden? Mijn vriend hield zich ongelofelijk sterk maar ik zag zijn verdriet. We hebben samen even kunnen huilen en kroelen voor ik weggereden werd voor de operatie. De laparoscopie.
De verpleegkundigen en artsen waren echt heel meelevend. Ik was overstuur en probeerde me sterk te houden. Maar dat hadden ze natuurlijk zo door. Ze praatten met mij en kreeg bemoedigende aaien over mijn schouders en benen, terwijl ze mij volplakten met plakkers en een nieuw infuus aanlegden voor de anasthesie. Voor ik het wist werd ik naar de operatiekamer gereden. Ik weet nog dat ik een bloeddrukmeter omkreeg en dat er 2 grote lampen in positie gebracht werden. Hierna werd ik wakker in de uitslaapkamer. Ik denk dat de operatie iets meer dan een uur geduurd heeft. Vlak voor 21.00 uur werd ik naar anasthesie gebracht en werd rond 22.30 wakker.
Na ongeveer anderhalf uur werd ik naar de afdeling gereden. Mijn vriend was ondertussen net binnen. Hij was heen en weer gereden naar het hotel om wat spullen te pakken en snel wat te eten/drinken. Bij de ingang van het ziekenhuis deden ze enorm moeilijk maar door google translate is hij uiteindelijk toch binnengekomen. Gelukkig.
En daarna lag ik klaarwakker in mijn ziekenhuisbed. Mijn vriend lag naast mij in een stoel te slapen. Wat een held is deze man. Echt. Zo lief en zo goed hoe hij heeft gehandeld!
Maandag 03.00 uur: Ik heb een infuus met vocht en de pijn valt gelukkig mee. Het voelt beurs onderin mijn buik, wat logisch is. Ik heb 3 witte pleisters op mijn buik en een hoop jodium van onderen. Hoe de operatie verlopen is en wat er verwijderd is weten we nog niet. Dit hopen we straks in de ochtend te horen. Ik mag voorlopig niks eten en drinken om mijn darmen enz ook rust te geven.
Maandag 04.20 uur. Nog steeds klaarwakker. Er vallen wat puzzelstukjes in elkaar. Die rare laatste menstruatie, contactbloedinkjes vorig week, nare levendige dromen de afgelopen week en nog een aantal dingen. Zouden dit allemaal tekens zijn geweest van wat gaande was? Zaterdag nog een vulkaan beklommen met - wat ik dacht- lichte eipijn. Mijn ovulatie zat er namelijk weer aan te komen. Dacht ik.
Maandag 22.00 uur. We zijn weer terug in het hotel. Vanmorgen kwam de gynaecoloog vertellen dat de operatie goed gegaan is. Het vruchtje zat in de rechter eileider en de eileider was al geknapt. Ik had nog ‘maar’ een halve liter bloed verloren, we zijn goed op tijd geweest! Mijn rechter eileider was al niet goed. We zijn opgelucht dat het in deze zat en niet links.
Ik kreeg overdag nog een injectie om het bloed in mijn buik sneller te doen weggaan en een injectie omdat ik een rhesus-negatieve facor heb en we niet weten wat het vruchtje had. Uit voorzorg, om reacties te voorkomen.
Na een lange dag mochten we rond 18.00 eindelijk weg. Er was een hoop miscommunicatie maar we zijn weg. Gelukkig. Nu zelf samen bijkomen en herstellen. Ik voel mij lichamelijk opzich prima, op de napijn na. Mijn buik is enorm opgezet en ik heb last van de plekken van de pleisters.
We zijn rustig. Verdrietig, rustig maar ergens diep van binnen ook positief. Ik kan zwanger worden! Onze arts in NL is op de hoogte, gaf tips en binnenkort zien we haar om het vervolg te bespreken. Voor nu pakken we onze rust. We blijven nog even op ons vakantie-adres. Voor de rust, maar ook omdat ik even iets wil herstellen voor we terugvliegen.
Zo... dit was een heel verhaal! Bedankt als je het helemaal doorgelezen hebt❤️
Ik weet niet zo goed wat ik ermee wil... vooral van me af schrijven denk ik...
❤️❤️❤️
