N. is een heerlijke boef. Ze is ondeugend, bijdehand, pittig (op een leuke en soms minder leuke manier), koppig en vanaf dag 1 op aarde al enorm “wakker” en alert. Neemt alles als een spons in zich op, vond slapen als baby al een noodzakelijk kwaad en deed dat t liefst zo min mogelijk, doet alles op haar eigen manier en haar eerste tweewoordszin was “zelf doen!”. Al met al pittig, scherp en eigengereid (naast nog heel veel andere positieve eigenschappen...)
Nu sprak ik een van de leidsters van het kdv laatst wat uitgebreider omdat N. net twee is geworden en kwam er achter dat ze daar compleet ander gedrag vertoont dan thuis; ze noemen haar standaard “lieve N.” en nou hoor je mij niet zeggen dat ze niet lief is (ze is bijvoorbeeld heel zorgzaam), maar zij bedoelde het meer als “heel gehoorzaam en makkelijk” en zo ken ik haar nou weer niet... Ze vertelde dat ze haar zo schattig en verlegen vonden en dat ze altijd zo meegaand is; speelgoed delen, kleurtjes afstaan... ze doet t zonder problemen. Verder zei ze dat ze zich wel wat zorgen maakten over haar taal want ze praat nog niet echt (kletst thuis de oren van mn hoofd en maakt zinnen van 5+ woorden). Maar misschien, zo zei ze, was dat wel omdat t zo’n introvert meisje is... Toen ze dat laatste zei moest ik lachen, omdat ik oprecht dacht dat ze een grapje maakte.
Ik vroeg wat door en kwam er verder nog achter dat heel veel van de dingen waarvan ik weet dat ze ze kan, ze daar niet doet (denk puzzels maken, kleuren, vormen en sommige letters herkennen, tellen, liedjes meezingen, dat soort dingen).
Het hele gesprek heb ik me neutraal opgesteld en vooral aangehoord wat zij te vertellen had. De conclusie was dat N. het zo goed doet, ze een heel fijne meid is op de groep en ze zich nergens zorgen om maken (behalve dat het taalgedeelte wat aandacht verdient). En hoewel het heerlijk is dat ze zo positief zijn over haar, heb ik toch een onprettig gevoel aan het gesprek overgehouden en maak ik me zelfs een klein beetje zorgen, al kan ik die zorgen niet goed concretiseren.
Ik heb in het gesprek overigens wel aangegeven dat ik, hoewel ik t fijn vond dat ze zo positief zijn, N. toch heel anders zie en het me verbaast dat ze zich zo anders presenteert daar. Daarop werd gezegd dat kinderen vaak thuis anders zijn en dat dat normaal is.
Ik snap heel goed dat kinderen elders anders kunnen zijn dan thuis, maar zó anders...?!
Herkent iemand dit? Snapt iemand mijn zorgen of vinden jullie die onterecht?! Tips zijn ook welkom.
Sowieso wil ik nog eens het gesprek aan gaan, want ik voelde me nogal overvallen, mede daarom ook dit topic om wat meer input te hebben voor mezelf, maar ook om het gesprek mee in te gaan.
