Wat heerlijk om hier al die trotse momentjes te lezen! Zulke herkenbare dingen, van trots zijn op eerste stapjes of woordjes, die me weer doen terugdenken aan toen mijn eigen kinderen nog jonger waren. Als ik die verhalen lees ben ik even samen met die moeder trots.
Maar ook de verhalen af en toe over wat oudere kinderen. Die me weer doen beseffen dat dat gevoel altijd blijft. En het is zo belangrijk om dat bewust te blijven voelen en af en toe ook uit te spreken.
Ik ben trots op onze oudste (9). Net begonnen met begeleiding door de logopedist. Hij heeft zelf een doel: over een half jaar wil hij voldoendes halen voor spelling. Hij moet nu elke dag wat dingen doen, zoals letters flitsen, samen met ons lezen, woordjes schrijven. Allemaal dingen die hij niet zo leuk vindt maar toch doet.
En daarnaast heeft hij een broertje (5) die nu net letters leert en heeft 'ontdekt' hoe je daarmee echte woorden en zinnetjes kunt lezen. En dan zit die grote lummel met eindeloos geduld met naast die kleine hummel. "Nee, dat is niet ui dat is de uh. Probeer het nog eens."
Hu - uh - t = hut
"Ja, goed zo! En dit is een gek woord. Zie je, er staat (de) duh - eh maar dat zeg je niet als deh maar als duh."
Onze kleine meester in de dop. Zo'n lieve, zorgzame grote broer. En dan die juf in mij, die onmiddelijk een samenleesboek koopt... avi start en avi M6. Ben benieuwd of ze het leuk gaan vinden om daar echt samen in te lezen.
