Sevenof9 Lijkt me trouwens wel lastig om de fotograaf te zijn op een bruiloft van vrienden!
Ik vind het ook enorm spannend, al denk ik meer dat het het fotograferen zelf is en niet perse dat het voor vrienden is. Zij zijn echt heel relaxt en hebben geen belachelijke verwachtingen.
Daarnaast heb in fotografie als hobby, maar ben ik tot nu toe niet verder gekomen dan of mijn kinderen shooten, of ergens de natuur in. Twee heel andere categorieën. Ik heb wel ambitie om (zo nu en dan) opdrachten te gaan doen, maar ik heb het nog nooit gedaan. Dit is dus mijn eerste (serieuze) opdracht. Dat maakt vooral dat ik het spannend vind.
De vrienden in kwestie weten dat en hebben hun verwachtingen daarop aangepast.
Daarnaast trouwen ze meer omdat het vanuit hun geloof van ze verwacht wordt dan dat ze echt de meerwaarde van trouwen zien voor zichzelf. Ze houden het bewust klein, alleen voor naaste familie, om diezelfde reden.
Ik ben in die zin niet zo nerveus voor de foto’s die ik ga afleveren, daarvoor vertrouw ik genoeg in mijn eigen kunnen. Ik ben denk ik nerveuzer voor het feit dat ik als niet-gelovige bij de kerkdienst ga zijn, omdat ik de gebruiken niet goed ken.
Dat heb ik ook bij mijn vrienden aangegeven. Zij hebben op hun beurt weer aangegeven van welke momenten ze foto’s willen hebben en wanneer ik zou mogen lopen voor een beter beeld en wanneer het wenselijk is dat ik niet loop. Dus zelfs dat moet goed komen.
Ik had eerst spijt dat ik zonder nadenken ja had gezegd. Daarna bedacht ik me dat dat meer gevoed werd door faalangst dan wat anders. En aangezien ik dus wel ambitie heb wat meer opdrachten te gaan doen en als ik dit zou weigeren, het steeds zou uitstellen met smoesjes, want dat was ik al steeds aan het doen.
Dus dit is een goede schop onder mijn kont die hopelijk mijn zelfvertrouwen goed zal doen.
