- Bijgewerkt
Hebben jullie die ook de hele tijd? Misschien denk ik er teveel over na; moet ik meer op gevoel varen? Maar ik heb zo vaak van die situaties waarbij ik me afvraag "Wat zegt de keuze die ik nu maak? Wat haalt mijn kind hieruit voor later? Wat leert het hiervan?" En dan vind ik een keuze maken in een simpele alledaagse situatie opeens zo moeilijk.
Voorbeeldje:
Jongste dochter staat te hannesen, omdat ze met een kruk in haar handen ergens niet doorkan. Ze vraagt "mama, kun jij dat even opzij zetten?"
Wat is nu wijsheid?
Haar barricade wegzetten? Of zeggen: "Meid, zet die kruk neer, zet vervolgens zelf dat ding aan de kant, en pak je kruk weer op"
Even denkend aan het normen en waarden topic dat nu loopt... ik wil haar leren zelfstandig te zijn, en probleemoplossend te denken en handelen, maar ik wil haar Γ³Γ³k leren niet te schromen om hulp te vragen.
Nog een voorbeeldje:
Oudste dochter en ik lopen samen de avondvierdaagse. Is voor haar echt een fijn momentje alleen met mij (nou ja, tussen 3000 anderen , maar iig zonder papa, broer en zus). Ze geeft zelf aan dat ze daar heel erg van geniet, en ik probeer haar dan ook even onverdeelde aandacht te geven.
Vraagt de moeder van een vriendinnetje van mn jongste dochter of ik haar dochter een avond mee wil nemen, omdat zij zelf en haar man niet mee konden lopen.
Wat is nu wijsheid?
Ja of nee zeggen?
Enerzijds wil ik dochter laten weten dat ik haar wens respecteer om even echt samen te zijn, wil ik haar laten voelen dat ze belangrijk voor me is. Anderzijds wil ik haar leren om anderen te helpen als dat kan.
Al die dingen die ik mn kinderen mee wil geven botsen zo vaak.
Hebben jullie ook van die opvoeddilemma's?