Wat naar zeg allemaal! Als ik het zo lees is het absoluut geen fijne bevalling geweest, ik vind het dus ook niet raar dat jij je er zo bij voelt. Bij mij was het sleutelwoord tijd en praten.
Hier dus ook een traumatische bevalling, mijn man dacht dat hij geen vrouw meer had en ook geen kind mee naar huis mocht nemen. En aanvankelijk ging het hartstikke goed, ontsluiting binnen 4 uur op 10 cm, ik had een ruggenprik dus er werden heel veel grappen gemaakt maar toen moest ik mijn pers weeën die ik nog wel voelde 2 uur ophouden, want onze zoon was niet genoeg ingedaald.
Uiteindelijk heb ik 3 uur geperst, ik was helemaal op en opeens hadden ze het over een spoed keizersneden. Dat wilde ik niet, hadden ze de hele zwangerschap maar gehoor aan mijn angst moeten nemen. (Ik had de hele zwangerschap gezegd dat het niet zou passen) Hij is nadat er 3 gynaecologen hebben gekeken, overlegd hebben met de vacuüm geboren. Vraag niet hoe... 3 gynaecologen, 4 verloskundige 1 iemand die moest op de klok kijken en gaan tellen. ( zoon zat vast) en daarbij stonden er nog 2 mannen als back up in de kamer. 8+ man in de kamer. Ze hebben echt zo hard op mijn buik geslagen, mijn benen in allemaal posities gebracht, met handen naar binnen gegaan om zijn schouder los te trekken( hoofd was er namelijk al uit) verzin het maar, het gebeurde.
Nu ben ik op een punt dat ik denk “ ik wil zo graag nog een keer bevallen” ik wil de ervaring dat het wel goed gaat, dat de kraam weken wel leuk zijn. En als het weer gaat zoals de eerste bevalling zij het maar zo, het komt goed de eerste keer kwam het ook goed. Ik wil gewoon heel graag nog een kindje met de hoop dat het dan wel goed of beter gaat.
