Hooyo-shimbir klopt, je laat het er zijn. Eigenlijk zeg tegen je gedachtes ‘ik heb je gehoord en je mag er zijn’, maar je gaat de strijd niet aan door gedachtes weg te drukken, in discussie te gaan, het je emoties te laten beïnvloeden, je gedrag te bepalen, proberen positief te denken enz.
Het is een visie vanuit de acceptance commitment therapy (act) en het is een denkwijze die ik zelf heel prettig vind. Er wordt een verschil gemaakt tussen lijden en pijn. Pijn zijn de feiten en die zijn reëel. Lijden zijn bijv. je negatieve gedachtes, die de pijn groter maken, bijv. ‘de stel dat dit gebeurt gedachtes’ of ‘ik kan dit niet aan gedachtes’.
Concreet voorbeeld van mijzelf puur ter verduidelijking; ik heb bijvoorbeeld een genmutatie voor een ernstige erfelijke hartaandoening. Dat is mijn pijn. Mijn lijden zou kunnen zijn, de gedachtes stel dat ik een plotselinge hartstilstand krijg, mijn kinderen groeien op zonder moeder, zij hebben 50% kans op dezelfde mutatie etc. Gevolg is veel angst, niet meer durven sporten, continue alert zijn op alles wat ik voel, depressies etc.
Nu kun ik heel hard gaan proberen om positief te gaan denken of deze gedachtes te negeren (als dat überhaupt al lukt), maar ik kan ze ook accepteren en aanvaarden dat ze er zijn. Het verschil zit erin dat je leert dat deze gedachtes, maar gedachtes zijn en dat ze niet hoeven beïnvloeden hoe je je voelt en wat je doet in je leven. Dit is het stoppen met strijden om ruimte te maken om de ‘pijn’ te gaan leren accepteren. Hierbij hoort ook het toelaten van de negatieve emoties en compassie naar jezelf en je pijn. Het haalt je als het ware uit de verlamming van wat er allemaal continue door je hoofd gaat. Hier horen vanuit de ACT heel veel oefeningen en metaforen bij om stappen hierin te zetten. Het is een stroming vanuit de positieve psychologie en het is iets wat bij je moet passen denk ik. Ik vind het zelf echt een bevrijding om te stoppen met strijden zonder te moeten negeren (wat toch niet lukt).
