Vierjarige huilt veel

Hopsatee

Onze oudste was vroeger een huilbaby en dat huilen is nooit echt gestopt. Het is een lief, rustig, empatisch slim jongetje maar huilt onwijs snel. Voorbeeld: we lopen op straat en uit het niets gaat hij huilen. Ik vragen wat er is: ik moet naar de wc. Ik uitleggen dat hij dat gewoon kan vragen want hij kan praten. Vanochtend weer: staat op, even knuffelen, goedemorgen. Kleed zich aan: begint keihard te huilen. Ik: wat is er? Ik ben gisteren gevallen (klopt, mini schrammetje) en nu kan ik niet lopen want doet zeer. Sowieso heeft hij snel pijn ( broertje gaat met zijn voetje langs zijn been met scherp nageltje: huilen) Zin niet krijgen: huilen. Iets lukt niet: huilen. Soms kan hij zo overstuur raken dat hij gaat overgeven. Zijn lijfje staat dan helemaal strak. Maar hij kan nooit goed uitleggen waarom hij eigenlijk huilt.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind dat hij emoties mag tonen maar altijd om alles direct huilen vind ik buiten vrij irritant, ook niet echt de oplossing.

Herkent iemand dit toevallig?

Sevenof9

Hopsatee Ik herken het wel van onze oudste, die is ook zo gevoelig. Toen ze 3 en 4 was (en misschien 5 ook nog wel) ging ze ook overgeven als ze heel erg overstuur was. Wij zochten altijd een beetje naar een balans tussen troosten maar ook aangeven dat het echt niet zo erg is allemaal en net als jullie dat ze ook kan zeggen wat ze voelt. Ik heb er nu wel een beetje spijt van, ze is inmiddels 13 jaar en spreekt haar emoties niet uit. Ze kropt alles op tot ze ontploft en ze zegt dat, als ze wel aangeeft wat er is, iedereen vindt dat ze zich aanstelt terwijl het voor haar wel echt erg is. Ik wil niet dat ze dit gevoel heeft, als ik het opnieuw kon doen zou ik haar verdriet wel serieus nemen en haar troosten, ook al komt het op mij overdreven over. Ik zou haar dan wel willen helpen met een manier vinden om ermee om te gaan. Maar ik snap je gevoel goed, soms is het gewoon irritant. Wat wel kan helpen is het gevoel benoemen en ook de reden erachter, dan voelt een kind zich gehoord en is het snel over meestal.

Tantetil

Hopsatee ik had dit kunnen schrijven! Mijn zoontje heeft dit eigenlijk altijd al gehad. Veel dingen zijn al minder door het constant te blijven herhalen. Als hij dorst had, ging hij gewoon huilen. En dan elke keer maar weer vragen, wat is er dan? Dat kun je toch gewoon vragen? Eerst vragen, dan pak ik het.

Als ik er alle geduld voor heb, dan gaat het wel. Maar ik word er knettergek van.

Hopsatee

Sevenof9 Goede tip van je! Ik probeer het laatste wat je zegt ook zeker maar soms is het zo lastig 🙄 Maar ik ga er toch weer eens extra op letten! Dankjewel!

[verwijderd]

Hopsatee mijn dochter huilt niet maar kan wel om (in onze ogen) niks heel boos worden.
Wij vragen dan aan haar, is het een groot probleem of is het een klein probleem?

Het werkt wel om ook voor haar te relativeren.

Hopsatee

[verwijderd] ook goede tip! Ga ik ook proberen!

Vulpen

Ik herken het van mezelf van vroeger. En dan zeiden ze dat ik alleen mocht huilen als het echt erg was, spaar je tranen enzovoorts en elke keer weer dacht ik: maar nu is het ook écht erg.

Ik heb net How2talk2kids gelezen, misschien voor jou ook een aanrader, over zo communiceren met kinderen dat ze zich gehoord voelen en meer zelfvertrouwen krijgen. Bijvoorbeeld: ik zie dat je heel verdrietig bent, wat denk je dat je zou kunnen doen om het op te lossen? Of juist benoemen dat hij dapper is en niet huilde op de spaarzame momenten dat dat zo is.

Koekie83

Vulpen grappig, wilde net hetzelfde boek aanraden.

Ik herken het ook van vroeger, vooral bij mn zusje, die kon nogal huilen om (ogenschijnlijk) niks. Denk dat t haar wel had geholpen om idd de emotie en (waar mogelijk) de aanleiding te noemen en te stimuleren om te zoeken naar oplossingen om dr eigen emoties wat beter te begrijpen en onder controle te krijgen. Is natuurlijk lastig om altijd te doen want t is soms ook rete irritant...

Hopsatee

Tantetil Herkenbaar! Als ik geduld heb kan ik er ook wel goed uitkomen maar soms denk ik ook gewoon “je eet gewoon je brood op zonder huilen”’ Het is ergens ook een vorm van aandacht. Hij is de oudste en wij hebben hem altijd enorm geëntertaind. Hij kan ook slecht alleen spelen, wil vaak dat we iets direct voor hem doen, gaat dan drammen. Maar sinds wij ook een tweede hebben kan dat gewoon niet altijd. Met huilen heeft hij direct aandacht want als er iets is waar ik kriegelig van wordt (souveniertje aan mijn trauma: hij was een huilbaby met hoogtepunt 14 uur per dag) is het huilen. Dus dan heeft hij direct aandacht!

Het bijzondere is dan wel weer dat hij dit gedrag alleen thuis laat zien (en soms bij mijn ouders) op school is hij voorbeeldig en vraagt hij juist veel te weinig om aandacht (zou hij juist meer moeten doen)

Overigens gaat het ook op en af hoor. Dit is weer zon periode en daarvoor was het juist helemaal niet zo.

Tantetil

Hopsatee hier zijn het ook periodes waarin het erger is. Ik heb pnd gehad en kan ook niet tegen het huilen. Het is of het rechtstreeks in mijn hersenen komt. Ik ben hierdoor ook niet consequent genoeg. Daarnaast heeft hij heeft mij eigenlijk ook volledig om zijn vinger gewonden....Ik doe alles voor hem en ben hem de hele dag aan het kussen en knuffelen. Tja...hoe verander je dat he?

muppet

Als het om aandacht gaat: helpt het om hem meer één-op-één aandacht te geven?

Onze oudste kan soms ook zo huilen om niets. En als ik zelf wat moe ben, kan ik daar niet zo goed tegen... Maar toch probeer ik haar niet altijd te zeggen dat ze niet moet huilen (ze moet inderdaad ook haar emoties kwijt kunnen), maar met haar te praten en haar tot rust te brengen.

Ze huilt niet zo vaak als jouw zoon, denk ik, maar ik herken het wel dat ze eerst begint te huilen en na een paar keer vragen pas aangeeft wat er aan de hand is. Terwijl ze dat beter meteen had kunnen zeggen. Scheelt weer een hoop gehuil.

Dat schrammetje/schaafplekje van gisteren, ook zo herkenbaar! Meestal doet een pleister dan wonderen, haha. Dan is de pijn meteen over.

muppet

O ja, dat ze dat vooral thuis doen, zal wel met vertrouwdheid te maken hebben, denk ik. Die van ons gedraagt zich elders ook voorbeeldig. Thuis meestal ook wel hoor, maar dan laat ze ook ander gedrag zien dan op school.